مردم رواندا میخواهند به عنوان "یک ملت واحد" شناخته شوند

مردم رواندا از این پس یاد قربانیان نسل کشی 1994 در این کشور را نه با عنوان «توتسی» یا «هوتی» بلکه به اسم «رواندایی ها» گرامی خواهند داشت.

شهروندان رواندا که پس ازقتل عام گسترده دراین کشوردرسال 1994 زنده مانده ولی نزدیکان خود را از دست داده اند، از این پس، خاطرات آنها را به جای «توتسی» یا «هوتی» باعنوان «رواندایی ها» گرامی خواهند داشت. 

مردم رواندا با حضور در آرامگاه یادبود تقریبا 250 هزار قربانی نسل کشی در این کشور درگیسوزی کیگالی برای دورماندن ازتکرارچنین فاجعه ای دعا کردند. 

آیمه کویزه، یکی از افرادی که در نسل کشی 1994 در رواندا چهار ساله بوده و توانسته جان سالم به در ببرد، در مصاحبه با خبرگزاری آناتولی اظهار داشت: "نمی توانم شبی را که پدر، مادروبرادرم را از دست دادم، فراموش کنم. همه چیز از اول اپریل 1994 شروع شد. پدر و مادرم تلاش میکردند تا در خانه مخفی شوند اما موفق نشدند. در شب نسل کشی آمدند و پدر، مادر و برادرم را با خودشان بردند. دیگر برنگشتند. همه شان مردند". 

وی با اشاره به اینکه آن شب توانسته مخفی شده و از چشم مهاجمان دوربماند، افزود: زندگی بدون پدرومادربسیار سخت و تلخ است، همیشه با این سختی ها زندگی کرده ام. اما برای ساختن آینده میخواهم آنها را پشت سر بگذارم. 

کویزه با بیان اینکه در آن حادثه سازمان ملل و جامعه بین المللی مسئولیت های خود را به جا نیاوردند، اظهار داشت: "زمان نسل کشی نیروهای حافظ صلح سازمان ملل اینجا حضور داشتند، همه ما فکر میکردیم که ازما محافظت خواهند کرد. اما نتوانستند. این حادثه نگاه ما به جامعه بین المللی را تا حد زیادی تغییر داد. سازمان ملل هیچ کاری انجام نداد و فقط نظاره گر حوادث بود.

این موضوع درد ما را دوچندان کرد. شاید منافع دیگری در کار بود. در هر صورت باید از قربانیان محافظت می کردند و می توانستند. اما کاری نکردند. 

به هر حال، پس از آن فاجعه تلخ مردم رواندا توانستند کارهای زیادی انجام دهند. دیگر میخواهیم گذشته را فراموش کنیم. به عنوان مردم رواندا باید زندگی خود را ادامه دهیم. اما دیگر نه با اسامی توتسی و هوتی بلکه رواندایی". 

رائیسا موونی، جوان 21 ساله اهل کیگالی نیز که در ایالات متحده تحصیل میکند، در مصاحبه با خبرگزاری آناتولی اظهارداشت: "جامعه بین المللی اطلاعات درستی درباره نسل کشی رواندا ندارد. آنها باید اطلاعات واقعی را کسب کنند. از اینکه فرصت تحصیل در ایالات متحده را دارم، خوش شانس هستم. اما در آنجا مشاهده کردم که انسان ها دلیل آن نسل کشی را غیر از آن چیزی میدانند که در اصل بوده است. این بسیار زجرآور است. باید واقعیتِ نسل کشی رواندا که منجر به کشته شدن یک میلیون رواندایی شد را به تمام انسان ها انتقال داد. برای عدم تکرار آن باید آینده ای روشن را رقم بزنیم". 

در سال 1994 به تعقیب سقوط طیاره حامل «جووینال هابیاریمانا» رئیس جمهور وقت رواندا در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور، «قوم هوتی» این اتفاق را به «قوم توتسی» نسبت داد. همین امرمنجربه آغازدرگیری‌های شدید میان این دو قوم شد.

پاسکال سیمبیکانگوا، رئیس سازمان اطلاعات رواندا نیز از آغازگران حمله به اقلیت توتسی در این کشور بود.

براساس گزارش های دولتی، این درگیری و نسل کشی صد روز به طول انجامید ودر حدود یک میلیون تن نیز قربانی شدند.