غرب حقیقت کودتای نافرجام در ترکیه را درک کرده نمیتواند

کسانی که موفق به درک اهمیت اقدام به کودتا نشده اند، به احتمال زیاد دلیل زنده نگاه داشتن یاد و خاطره شهدای ۱۵ جولای از سوی میلیون ها ترک را نیز درک نخواهند کرد.

در تاریخ دوم اکتبر مراسمی یادبودی برای گرامیداشت یاد و خاطره شهدای کودتای نافرجام ۱۵ جولای برگزار شد. رپرتوآر موسیقی محلی که توسط هنرمند مشهور ترکیه اجرا گردید نیز تماما از ترانه هایی تشکیل شد که شهدا بدان ها علاقه داشتند. با توجه به اینکه شادی ها و غصه های مردم جغرافیای آناتولی سالهاست که از طریق این ترانه ها بیان میشود، این مراسم بازگو کننده احساسات انسانهای بسیاری شد.

این، تنها یکی از مراسم های بود که در باب گرامیداشت یاد و خاطره شهدای ۱۵ جولای برگزار شد. ظرف ده هفته گذشته، چندین مستند و فیلم ساخته شده و صدها نمایشگاه و کمپاین در شبکه های اجتماعی برگزار گردید. علاوه بر این چندین کنفرانس، نشست و جلسات بحث و گفتگو تشکیل شد. به یقین میتوان گفت که برگزاری این جلسات و کنفرانس ها در هفته های آینده نیز ادامه خواهد یافت.

چرا؟ آیا زمان آن فرا نرسیده که بنا به توصیه برخی ها از دنیای غرب، این تراژدی را در گذشته رها کرده و به سوی آینده بنگریم ؟ در حالی که مردم ترکیه به حساب رسی تحولات قبل و بعد از کودتا ادامه میدهند، بسیاری از آمریکایی ها و اروپاییان قادر به درک تحولات پس از آن شب سرنوشت ساز نیستند.

در رابطه با دلیل برگزاری چنین مراسم های در ترکیه، شبهه ای وجود ندارد. ولی باید برای کسانی که از خارج، این تحولات را دنبال میکنند، پیرامون ترس که در نتیجه تیراندازی توسط تانکها و هلی کوپترها در دل مردم افتاد، توضیح داد. در رابطه با وقایع آن شب که زندگی بسیاری از انسانها را تغییر داد، نگرشهای متفاوتی وجود داشته و این کاملا واضح است که دنیای غرب تا چه اندازه به این موضوع بی توجه بوده است. برخی در قبول و جدی گرفتن اقدام به کودتا در تاریخ ۱۵ جولای ناموفق هستند. کسانی که تمایل به درک دینامیکهای ملت ترک دارند، بهتر است که به طرح ریزی و اجرای کودتا و نهایتا چگونگی برطرف شدن آن توجه کنند. در رابطه با این موضوع گزارشات متعددی دال بر حوادث و بازجویی های انجام گرفته منتشر شده است. گزارشی که در ماه آگوست از سوی مرکز فعالیتهای سیاسی روزنامه دیلی صباح منتشر شد، نمونه خوبی از این مطالب به شمار میرود. بخشی از این گزارش در رابطه با اقدام به کودتاست که تحت سه عنوان به قلم گرفته شده است.

قبل از هر چیز، نسل جدید و جوانان متولد دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ هرگز در طول عمر خود کودتا ندیده بودند. آنها تنها داستان اعدام وحشتناک عدنان مندرس نخست وزیر وقت را در پی کودتای ۱۹۶۰ شنیده بودند. آنها حکایتهایی نیز درباره مجازات جمعی جنبش های چپ گرا و راستگرا در پی کودتای ۱۹۸۰ شنیده بودند. آنها احتمالا اخبار و گزارشات مربوط به کودتای نظامی در مصر و دیگر کشورها را نیز دنبال کرده اند. ولی در تاریخ ۱۵ جولای ۲۰۱۶، شاهد جریان یک کودتای نظامی شدند. آنها شاهد دشمنی تانکها، هلی کوپترها و جنگنده ها در حالی که به سوی پدرانشان، مادرانشان، دوستان و آشنایانشان تیراندازی میکردند، شدند. در حالی که در شوک یک خیانت بزرگ بودند، شاهد به شهادت رسیدن عزیزان، خانواده ها، دوستان و آشنایانشان شدند. آنها شاهد یک حماسه آفرینی تاریخی شدند و این کاملا طبیعی است که فداکاریهای آن شب را فراموش نکنند.

ثانیا اینکه انسانهای بسیاری شب ۱۵ جولای چهره تاریک سازمان تروریستی فتح الله گولن را مشاهده کرده و به تهدید آن پی بردند. این انسانها علنا شاهد شدند که سازمان تروریستی چگونه از عقاید دینی انسانها سوء استفاده کرده چگونه سوالات کانکور را به سرقت برده، چگونه به نهادهای دولتی، سازمانها و ارگانهای امنیتی و استخباراتی نفوذ کرده و با جمع آوری ثروتی هنگفت چگونه موفق به تشکیل کانون های جرایم سازمان یافته در ترکیه و دیگر کشورهای جهان شده است.   

برای کسانی که از خارج این تحولات را دنبال میکنند، درک تشکیل ساختار دولت موازی در داخل حکومت از سوی یک گروه دینی که در ظاهر کاملا خوش نیت به نظر میرسد، فعالیتش به عنوان یک حکومت سایه و دستکاری قوانین و تنظیمات دولتی بر اساس منافع اش، میتواند بسیار دشوار باشد. ولی با فاش شدن حقایق در مورد فعالیت های مخفی فرقه گولن، تصویر موجود، شکل واضح تری به خود میگیرد. آنچه که پیداست، این است که با جنبشی بیگناه و طرفدار صلح و دیالوگ مواجه نیستیم. با فرقه ای رو در رو هستیم که به هر قیمتی برای دستیابی به قدرت و نفوذ سیاسی و اقتصادی تلاش میکند. طرفداران فتح الله گولن که در ترکیه به نام "فتو" شناخته میشوند با اعتقاد بر اینکه سرکرده این سازمان تروریستی صاحب قدرت الهی است، فرامین وی را کورکورانه و به طور مطلق اجرا کرده و به اقدام به کودتای ۱۵ جولای به واسطه غیرنظامیان در داخل ارتش، نیروهای پلیس و دستگاه عدلی ترکیه تحقق بخشیدند. http://guleninvestigation.com

طرفداران گولن سالهاست که سرپوش نهادن و مشروع جلوه دادن اقداماتشان را استادانه یاد گرفته اند. اکنون همگان به خوبی میدانند که این افراد برای تحقق خواسته های سیاسی و اقتصادی خود چگونه مخالفین خود را سرکوب کرده و  برای مشروعیت بخشی به پروژه های جنایتکارانه شان چگونه از رسانه ها و نهادهای جامعه مدنی سوء استفاده کردند. اینها صدها نفر را بی هیچ تردیدی روانه زندان کرده و یا از کار اخراج کردند. کمپاین های تهمت و افترا به راه انداخته و نهایتا نیز علیه حکومت دموکراتیک و منتخب مردم اعلام جنگ کردند. حنفی آوجی، روشن چاکیر، مصطفی اونسل، احمد شیک، ندیم شن و دنی رودریک جرایم طرفداران گولن در کشور را با سند و مدرک به اثبات رسانده اند؛ http://www.ecfr.eu/article/Turkey_after_July_۱۵_The_view_from_Ankara_۷۰۸۸

سومین مورد مهم اینست که عدم نشان دادن حساسیت و کم توجهی رسانه های غربی به این موضوع باعث آزردگی خاطر مردم ترکیه شده است. عدم بازدید هیچ یک از دولتمردان غربی از ترکیه در پی کودتای نافرجام، باعث تعجب همه اقشار جامعه از محافظه کاران گرفته تا غرب گرایان گردید. بی توجهی غرب به اقدام به کودتا و وقایع پس از آن، نه تنها حامیان دولت بلکه واکنش احزاب مخالف، حتی چپگرایان و لیبرالها را نیز برانگیخت. بسیاری از رسانه های غربی، از این رویدادها نه به عنوان یک کودتای واقعی بلکه به عنوان یک کودتای نظامی و شورشی پیش پا افتاده نام بردند. این رسانه ها، از تدابیر اتخاذ شده پس از کودتا به عنوان ابزاری برای حمله به حکومت و رئیس جمهورمان که با به خطر انداختن جان خود و به حرکت درآوردن ملت، موفق به متوقف ساختن اقدام به کودتا شد، استفاده کردند. یکی از دولتمردان با سابقه اروپایی چندی پیش اعلام کرد که بسیاری از اروپاییان، از اتفاقات بسیاری از جمله بمباران مجلس ملی کبیر ترکیه در جریان کودتای نافرجام ۱۵ جولای بیخبرند. در اصل پس از این کودتای نافرجام کسانی نظیر جو بایدن معاون رئیس جمهوری آمریکا و ینس استولتنبرگ دبیر کل ناتو که از ترکیه بازدید کردند، قبل از سفر به ترکیه در زمینه عمق این حادثه نقطه نظری نداشتند. بسیاری از رسانه های غربی، تصاویر تراژیک شب کودتای نافرجام را سانسور کرده و تنها به حمله به رئیس جمهوری و حکومتمان متمرکز شده بودند.

کسانی که موفق به درک اهمیت اقدام به کودتا نشده اند، به احتمال زیاد دلیل زنده نگاه داشتن یاد و خاطره شهدای ۱۵ جولای از سوی میلیون ها ترک را نیز درک نخواهند کرد. در دوره ای که به جای جهالت داوطلبانه و فرصت طلبی سیاسی به درک بیشتر نیاز داریم، روبرو شدن با چنین وضعیتی تاسف بار است.