اختراعات تصادفی و تسهیلات زنده گی – رادیو اکتیف

رادیواکتیف و یا رادیو اکتیویته

چارلز دوئل، مدیر اداره ثبت اختراعات ایالات متحده، ظاهراً در آخرین روزهای قرن نوزدهم یک اشتباه علمی معروف مرتکب شد. در حالی که دانشمندانی که در حال آماده شدن برای قدم گذاشتن به قرن بیستم بودند تقریباً هر روز به کشف جدیدی دست یافتند، دوئل نام خود را با بیان تمسخرآمیز در تاریخ اکتشافات و اختراعات با گفتن این جمله که «دیگر چیزی برای کشف شدن در جهان باقی نمانده است» ثبت کرد. ، هرچه می تواند اختراع شود اختراع شده است." زیرا نوه های دانشمندانی که قرن هاست در حال کاوش در فضا، ستارگان، خورشید و جهان بوده اند، در آستانه ورود به عصر جدیدی هستند. این دوره بعدها در تاریخ علم به عنوان «عصر اتمی» ثبت شد. به ویژه، کشف اشعه ایکس توسط ویلهلم کنراد رونتگن در سال 1895، با انجام یک کار انقلابی نه تنها در زمینه طبی، بلکه در تحقیقات فضایی، الهام‌بخش بزرگی برای دانشمندانی بود که در تلاش برای درک ساختار ماده و اتم بودند. یکی از این نام ها هانری بیکوریل فیزیکدان فرانسوی بود.

بیکوریل، دانشمند فرانسوی، که از کشف جدید ویلهلم کنراد رونتگن بسیار تحت تأثیر قرار گرفته بود، تلاش های شدیدی انجام داد تا کشف جدید در مورد اشعه ایکس را یک قدم به پیش ببرد. به گفته او، اورانیوم می تواند اشعه ایکس نیز تولید کند. برای این منظور، او تصمیم گرفت نمک های اورانیوم را روی شیشه های عکاسی پوشیده از کاغذ سیاه بگذارد و آنها را زیر نور خورشید بگذارد. او امیدوار بود که پرتوهای ایکس از اورانیوم بیرون بیاید که اورانیوم به اندازه کافی در معرض آفتاب قرار گیرد، اما آن روزها هوا ابری بود و بیکوریل آزمایش جدید خود را در جعبه میز خود گذاشت و منتظر شد تا هوا روشن شود. هوای بارانی برای مدتی دانشمند فرانسوی را آزار داد و کار بیکوریل چند روزی در جعبه ای میز باقی ماند. نتیجه برای هانری بیکوریل باورنکردنی بود. با وجود اینکه نور خورشید کافی نبود، نمک اورانیوم لنزهای عکاسی را تیره کرده بود. بیکوریل فکر کرد، "از آنجایی که نورها از کاغذ سیاه عبور میکنند و شیشه عکاسی را تیره می کنند، این باید یک اشعه ایکس باشد"، اما اشتباه میکرد. بیکوریل رادیواکتیویته را، البته به شکل تصادفی، کشف کرد و در اول مارچ 1896 وارد عصر اتمی شد. این دانشمند مشهور جهانی ماری کوری بود که کار بکرل را یک قدم جلوتر برد و کشف جدید خود را به عنوان مقاله به آکادمی علوم فرانسه ارائه کرد. کوری هم نام این پرتو جدید بود که بعداً به عنوان آلفا، بتا و گاما طبقه بندی شد ، آن را «رادیواکتیویته» نامید.

رادیواکتیویته عبارت از تجزیه خود به خودی هسته های اتم با انتشار هسته های کوچکتر یا تشعشعات الکترومقناطیسی است و این اساس انرژی هسته ای را تشکیل می دهد. تا آن زمان تصور میشد که عنصر اصلی ماده اتم باشد و هرگز تصور نمیشد که بتوان آن را تجزیه کرد. کشف الکترون ها و پروتون ها این باورعلمی تزلزل ناپذیر را از بین برد. هانری بیکوریل با اشاره به اینکه اورانیومی که در اکتشاف جدید خود استفاده کرد تا حدی پس از مدتی ناپدید شد و رادیواکتیو شد، اولین فردی بود که متوجه امراض ناشی از مواد رادیواکتیف شد و در سال 1901 گزارش داد که عنصر رادیوم را در جیب خود حمل می کرده و آن باعث سوختگی در بدنش شده است. بیکوریل، ماری کوری و همسرش پیر کوری نیز مطالعات مشترک بسیار موفقی در مورد رادیواکتیویته انجام دادند و در سال 1903 با هم جایزه نوبل را دریافت کردند. ماری کوری، اولین زنی که برنده جایزه نوبل شد، بار دیگر در سال 1911 برای کشف رادیوم و پولونیوم جایزه نوبل را دریافت کرد. به این ترتیب او اولین کسی در تاریخ شد که دو بار برنده جایزه نوبل شد. با این حال، تمایل او به کشف رادیواکتیویته نیز دلیل پایان غم انگیز ماری کوری بود. علت مرگ ماری کوری، که در سال 1934 در فرانسه درگذشت، زوال سلولی ناشی از دوز بیش از حد تشعشعاتی بود که در طول آزمایش های خود در معرض آن قرار گرفت.

کشف تصادفی بیکوریل علاوه بر اینکه یک منبع انرژی جدید و تقریباً بی پایان بود، دریچه ای را برای اکتشافات پیشگامانه در زمینه های طبی، زراعتی، صنایع و تکنالوژی    نیز باز کرد. کشف رادیواکتیویته آغازگر عصر اتم بود، اما استفاده از آن در منطقه ای که کاشفان آن هرگز به آن فکر نکرده بودند باعث شد این نام در سراسر جهان شناخته شود. با بمباران اتمی ایالات متحده بر روی هیروشیما و ناکازاکی در سال 1945، تمام جهان متوجه شدند که یک کشف جدید می تواند آسیب بزرگی به بشریت و جهان در دستان نادرست و با جاه طلبی "برنده شدن در هر شرایطی" وارد کند.