мөмин вә ғапил ака – ука оттурисидики муназирә (2)

түркийә авази радийоси: - сениң пул – маллириниң нәгә кәтти? алтун – күмүшлириңчу? биз бир – биримиздин наһайити көп пәрқлинидиған болуп қалдуқ. сән ақ көңүл болсаңму, лекин кийим – кечәклириң җул – җул, чакарлириң йоқ, дост – бурадәрлириңму наһайити аз. һалбуки, мениң турмушум байашат, күнүм йахши, бала – чақилирим вә чакарлирим көп. қени, мениң җәннитимгә мәрһәмәт қилғин! қара, җәннитимдә саңгилап кәткән үзүмләр, йапйешил тал чивиқлар, ширилдап еқип туридиған сүпсүзүк сулар, бүк – барақсан йопурмақлар, шахлирини көтүрәлмәй қалған мевиләр бар. бу мевиләр йилсери көпийип барғансери авумақта. мәңгү түгимәс байлиқ, кийип түгәткили болмайдиған шәпқәт кийими дегән мана шу.

вақит дегән саәттәк һәрикәтлинип туриду. сән ахирәткила ишинисән. буни задила чүшәнгили болмайду, әқилгә сиғмайду. әгәр мән сениң дегиниңдәк қилсам, у чағда, мән аллаһниң дәргаһидин һазирқи бағлиримдинму гүзәл вә қиммәтлик нәрсигә игә болалмиған болаттим. сәнму мениң әһвалимдин бу йахшилиқларни көрүдүң. ахир заман болғанда, мениң әң қиммәтлик вә гүзәл нәрсиләргә еришишимгә тосқунлуқ қилғудәк һечнемә йоқ.

йәһуда қериндишиниң бу гәплирини аңлап мундақ деди:

- сән аллаһқа асийлиқ қилдиң, сән аллаһниң сени өлгәндин кейин тирилдүрәләйдиғанлиқини, саңа толуп ташқан һайатлиқ беғишлайдиғанлиқини инкар қилдиң, аллаһ сәндин чоқум һесаб алиду. ойлап баққин, инсанни тупрақтин йаратқан зади ким? аллаһ инсанни аввал лайдин йасиди, андин мәнийни апиридә қилди, андин уни ләхтә қанға айландурди, уни йәнә булҗуң гөшкә, булҗуң гөшни устиханға айландурди, андин устиханларға гөш үндүрүп, ахирида уни адәмгә айландурди. һәрбир инсан мушундақ басқучни баштин кәчүриду, аллаһ таала өлгәндин кейин уни тирилдүриду. сән һазир бу гәпләрни қулиқиң туруп аңлимай, каллаң туруп ойлимай, һидайәттин чәтнәватисән.

сән мени кәмбәғәл дәп мәсхирә қиливатисән, пул – маллириңни көз – көз қилип, мәндин үстүн орунда турмақчи болуватисән. гәрчә мениң пул – маллирим аз болсиму, лекин мән сәндин байашатмән. чүнки, байлиқниң өлчими пул - мал вә өй – мүлүк әмәс, униң бирдинбир өлчими, дуа – ибадәт қилиш, бәһримән болған немәтләргә шүкүр – қанаәт қилиш. мениң нәзиримдә, сениң пәхирләнгән пул – маллириң пәқәт ғайибанә мәнзиридинла ибарәт, халас. мениңчә, көз алдиңда турған бу чарбағ, өсүп, қуруп, ахир берип йоқилидиған бир парчә оқлақтин башқа нәрсә әмәс. қол астиңдики адәмлириң сеник йантайақлириң вә ахир серни вәйран қилғучи мәлунлардур. мән һәргизму саңа охшимаймән, мән вақитлиқ вә әрзимәс нәрсиләргә әмәс, әксичә пәрвәрдигарим аллаһқа тайинимән, чүнки мениң йеганә игәм аллаһ ғалибтур, һекмәт билән иш қилғучидур.

- аллаһ таала маңа меһир - шәпқәт қилип, нурғунлириған еһсанларни ата қилди. мениң қаришимчә, һазир саңа йаманлиқтин қол үзүш тоғрисида вәз - нәсиһәт қилишниң дәл вақти болуп қалди. мән аллаһқа ишинимән, һоқуққа тайанмаймән. мениң қорсиқим қачан ачса, пәрвәрдигаримға илтиҗа қилимән. қачан қорқисим тойса, рәббимгә һәмдусана ейтимән вә шүкүр қилимән.  мениң бундақ қилишим мени көрәңлитип, залимлаштуруветидиған алтун – күмүшкә игә болғинимдин көп йахши. пул сениң худуңни йоқатти һәмдә сени рәһимсиз, шәпқәтсиз вә залим бир немигә айландуруп қойди. мән рәббимниң әмр – пәрманлирини қобул қилип, һәммә пулумни намратларға сәрп қилдим, пәрвәрдигардим маңа сениң беғимдинму йахши бир бағни вә сениң җәннитиңдинму һузурлуқ җәнәтни тәййарлап қойди.