мөмин вә ғапил ака – ука оттурисидики муназирә

түркийә авази радийоси: исраил оғуллири ичидә бир туғқан ака – ука бар иди. улар бир аниниң тәрбийәсидә өсүп йетилгән болсиму, әмма бир пеләктә миң хәмәк дегәндәк, уларниң хуй – миҗәзи бир – биригә пүтүнләй охшимайтти.

 бу икки қериндаштин акиси йәһуда аллаһ таалаға чин дилидин ишинәтти. у, соғуққан, тәмкин вә мулайим болуп, өзини бу дунйаниң җедәл – маҗиралиридин халий тутатти؛ иниси гутлус аллаһ таалаға ишәнмәйтти. у пихсиқ, көзи кичик, ичидә оға қайнайдиған, қопал вә ғапил бир немә иди.

дадиси бир өмүр меһнәт қилип, улар үчүн байлиқ топлап, турмушини раһәт өткүзидиған қилғаниди. күнләрниң биридә дадиси аләмдин өтсә, улар пул – малдин тәң бәһримән болуп, һәрқайсиси бу пул – малларға өзлири халинғанчә игидарчилиқ қилалайтти.

 йәһуда аллаһ таала ға мунаҗат қилип: «и кәрәмлик пәрвәрдигардим, мән пул – маллиримни сән рази болидиған йолларға сәрп қилимән, саңа қәтий итаәт қилимән, тақитимниң йетишичә қуллуқ бәҗа кәлтүрүшкә тиришимән, қилған илтипатлириңға вә еһсанлириңға шүкүр қилип, сениң җәннитиңгә тәлпүнимән...» дәйтти, пул – маллириниму кәң қоллуқ вә сехилиқ билән хәҗләйтти, ким пул – малға еһтийаҗлиқ болса, шуниңға берәтти, әсирләрни қойуп берип, йетим – йесирларниң йүкини үстигә алатти, тонуш кишиләргә һәр җәһәттин мәдәт берип, апәткә учриғанларға йар – йөләк болатти.

у хәйр - еһсан қилишқа хуштар болғачқа, пул – маллирини дегүдәк сәдиқә қилип түгәткән болсиму, әмма қорсиқи ач қалмисила болди, дәп йүрүверәтти.

 гутлус болса пул – мал үчүн җан берәтти, бирәр тийинниму бузмай йиғип топлап, сандуққа селип мәһкәм сақлайтти, һечкимгә бир нәрсә бәрмәйтти. у намратлар вә мискинләрниң аһузарини аңлап турсиму, қулиқини йопурувалатти, ғериб – ғурвалар вә бичариләрниң ечинишлиқ әһвалиға қарапму қоймайтти. у бай болғандин кейин, икки чарбағ сетивелип, вақитниң толисини бағлирини пәрвиш қилишқа аҗратти.

у бағлириға мевилик дәрәхләрни тикти, мевилик дәрәхләр һосул беришкә башлап, үзүм таза охшиди. у икки бағниң арилиқиға бир йол салди, ериқ елип су башлиди, төт әтрапиға хорма дәрихи тикти. униң нәзиридә мәңгүлүк җәннәт йәр йүзидә апиридә болғаниди؛ мунбәт йәрләр, пишип саңгилап турған мевиләр, ериқларда кишигә һузур беғишлайдиған сүпсүзүк сулар, порәкләп ечилип кәткән гүл – чимәнләр, йеқимлиқ сайришиватқан қушлар кишини аҗайип зоқландуратти. қисқиси, бу бағниң гүзәлликини ейтип түгәткили болмайтти.

аллаһ таала гутлусниң тапавитини көпәйтип, пул – маллирини бәрикәтлик қилди, бала – чақилирини авутуп, түрлүк немәтләрни еһсан қилди.

лекин у аллаһниң бу немәтлиригә шүкүр қилишниң орниға, таза көрәңләп кәтти. растини ейтқанда, у бу немәтләрни кимниң йаратқанлиқини, кимниң мушундақ тәртиплик орунлаштуруп бәргәнликини, буларни униңға ким бәргәнлики һәққидә пикир йүргүзүп, бу немәтләргә шүкүр қилип, етқадини мустәһкәмлиши, һәқиқәтни тонуп йетип, тәрбийәтчиси аллаһ таала һәмдусана ейтиши лазим иди. лекин, көзлирини ғапллиқ пәрдиси тосувалған болғачқа, у меһир – шәпқәткә еришипла техиму йавузлишип кетидиған, бәхт - саадәт билән көзлири пәрдилинип қалидиған, ахир шум қисмәткә қелип, һәммидин мәһрум болуп қалидиған адәмләр қатариға кирип қалғаниди.

аллаһ таала гутлусқа меһир - шәпқәт қилғансери у аллаһқа техиму ишәнмәйдиған, техиму шәпқәтсиз, рәһимсиз болуп кәтти.