مردم رواندا می خواهند به عنوان "یک ملت واحد" شناخته شوند

شهروندان رواندا که پس از قتل عام گسترده در این کشور در سال 1994 زنده مانده ولی نزدیکان خود را از دست داده اند، از این پس، خاطرات آنها را به جای «توتسی» یا «هوتی» با عنوان «رواندایی ها» گرامی خواهند داشت. 

مردم رواندا با حضور در آرامگاه یادبود نزدیک به 250 هزار قربانی نسل کشی در این کشور در گیسوزی کیگالی برای دور ماندن از تکرار چنین فاجعه ای دعا کردند. 

آیمه کویزه، یکی از افرادی که در نسل کشی 1994 در رواندا چهار ساله بوده و توانسته جان سالم به در ببرد، در مصاحبه با خبرگزاری آناتولی اظهار داشت: "نمی توانم شبی را که پدر، مادر و برادرم را از دست دادم، فراموش کنم. همه چیز از 1 آوریل 1994 شروع شد. پدر و مادرم تلاش می کردند تا در خانه مخفی شوند اما موفق نشدند. در شب نسل کشی آمدند و پدر، مادر و برادرم را با خودشان بردند. دیگر برنگشتند. همه شان مردند". 

وی با اشاره به اینکه آن شب توانسته مخفی شده و از چشم مهاجمان دور بماند، افزود: زندگی بدون پدر و مادر بسیار سخت و تلخ است، همیشه با این سختی ها زندگی کرده ام. اما برای ساختن آینده می خواهم آنها را پشت سر بگذارم. 

کویزه با بیان اینکه در آن حادثه سازمان ملل و جامعه بین المللی مسئولیت های خود را به جا نیاوردند، اظهار داشت: "زمان نسل کشی نیروهای حافظ صلح سازمان ملل اینجا حضور داشتند، همه ما فکر می کردیم که از ما محافظت خواهند کرد. اما نتوانستند. این حادثه نگاه ما به جامعه بین المللی را تا حد زیادی تغییر داد. سازمان ملل هیچ کاری انجام نداد و فقط نظاره گر حوادث بود.

این موضوع درد ما را دوچندان کرد. شاید منافع دیگری در کار بود. در هر صورت باید از قربانیان محافظت می کردند و می توانستند. اما کاری نکردند. 

به هر حال، پس از آن فاجعه تلخ مردم رواندا توانستند کارهای زیادی انجام دهند. دیگر می خواهیم گذشته را فراموش کنیم. به عنوان مردم رواندا باید زندگی خود را ادامه دهیم. اما دیگر نه با اسامی توتسی و هوتی بلکه رواندایی". 

رائیسا موونی، جوان 21 ساله اهل کیگالی نیز که در ایالات متحده تحصیل می کند، در مصاحبه با خبرگزاری آناتولی اظهار داشت: ؛ "جامعه بین المللی اطلاعات درستی درباره نسل کشی رواندا ندارد. آنها باید اطلاعات واقعی را کسب کنند. از اینکه فرصت تحصیل در ایالات متحده را دارم، خوش شانس هستم. اما در آنجا مشاهده کردم که انسان ها دلیل آن نسل کشی را غیر از آن چیزی می دانند که در اصل بوده است. این بسیار زجرآور است. باید واقعیتِ نسل کشی رواندا که منجر به کشته شدن یک میلیون رواندایی شد را به تمام انسان ها انتقال داد. برای عدم تکرار آن باید آینده ای روشن را رقم بزنیم". 

در سال 1994 به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جووینال هابیاریمانا» رئیس جمهور وقت رواندا در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور، «قوم هوتی» این اتفاق را به «قوم توتسی» نسبت داد. همین امر منجر به آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد. پاسکال سیمبیکانگوا، رئیس سازمان اطلاعات رواندا نیز از آغازگران حمله به اقلیت توتسی در این کشور بود. براساس گزارش های دولتی، این درگیری و نسل کشی صد روز به طول انجامید و نزدیک به یک میلیون تن نیز قربانی شدند.