اختراعی که ما را از خواب شیرین بیدار می‌کند
ساعت‌های زنگ دار شاید مهم‌ترین و در عین حال آزاردهنده‌ترین ساعت‌های روز باشند که به ما کمک می‌کنند صبح از رختخواب گرم خود بلند شویم و به مدرسه، محل کار یا هر جای دیگری برویم
چه چیزی در زندگی وجود دارد که نمی توان آن را پس گرفت؟
تیر پرتاب شده است، کلمه ای که گفته شده است، فرصتی که از دست رفته است و شاید مهمتر از همه، زمانی که گذشته است.
حتی اگر در حالی که مشغله های روزانه ما را مشغول کرده است متوجه زمان نباشیم، وقتی به گذشته نگاه می کنیم می آموزیم که آن را نباید تلف کرد، اما همانطور که گفتیم نمی توان زمان گذشته را پس گرفت. به همین دلیل است که مردم از زمان های قدیم تا به امروز سعی در استفاده بهینه از زمان و تقسیم آن به فواصل معین را داشته اند. یعنی به سال و ماه و روزها...
بزرگترین یاور ما در این زمینه ساعت هاست. امروزه، اگرچه ما جریان زمان را از طریق نمایشگرهای دیجیتالی روی تلفن همراه، تبلت یا رایانه دنبال می کنیم، اما ساعت هایی که به مچ دست خود می زنیم یا به دیوارهای خانه و محل کارمان آویزان می کنیم، به طور کامل از زندگی ما ناپدید نشده است.
پس چه کسی اولین ساعت را اختراع کرد؟ ما در واقع پاسخ این سوال را نمی دانیم، اما تمدن های مختلف در جغرافیاهای مختلف شیوه های مختلفی را برای تقسیم زمان به فواصل معین توسعه داده اند. اولین آنها ساعت آفتابی بود که در 4000 سال قبل از میلاد در مصر استفاده شد. ساعت آفتابی با ساعت های آب، شمع و شن همزمان ساخته شد. همه آنها اختراعات مهم عصر خود بودند، اما با افزایش جمعیت جهان و شروع زندگی شهری، این راه حل های علمی بدوی قادر به پاسخگویی به نیازها نبودند.
اولین ساعت های مکانیکی در دهه 1300 ظاهر شدند و با گذشت زمان توسعه یافتند. پیتر هنلاین آلمانی اولین ساعت سیم پیچ در تاریخ را با استفاده از فنر تولید کرد. با وجود اینکه آنها زمان دقیق را نشان نمی دادند، مردم شروع به حمل این ساعت ها در جیب خود کردند. بسیاری از دانشمندان، از مخترع ایتالیایی گالیله گرفته تا جان هریسون، در مورد ساعت نیز فکر می کردند، اما این اختراعات یک اشکال کوچک داشتند. هیچ یک از آنها به مردم کمک نکرد که از خواب شیرین خود بیدار شوند.
ساعت‌های زنگ دار شاید مهم‌ترین و در عین حال آزاردهنده‌ترین ساعت‌های روز باشند که به ما کمک می‌کنند صبح از رختخواب گرم خود بلند شویم و به مدرسه، محل کار یا هر جای دیگری برویم.
اگرچه هر روز صبح می خواهیم با تاخیر پنج دقیقه ای آن کمی بیشتر بخوابیم، ساعت های زنگ دار، خواه مکانیکی یا دیجیتالی، بخشی ضروری زندگی ما، اختراعی تصادفی که به شکل یک نیاز ضروری درآمده است هستند.
ساعت ساز لوی هاچینز، متولد 1761 در ایالات متحده، فردی بود که مجبور بود تا صبح خیلی زود بیدار بماند و در عین حال نمی توانست از خواب بیدار شود و هر روز صبح دیر سر کار می آمد. هاچینز فکر می کرد که می تواند این مشکل را با کمک ناقوس کلیسا در نزدیکی خانه اش که به او کمک می کرد هر روز صبح از خواب بیدار شود، حل کند. او این لحظه را در بیوگرافی خود شرح می دهد: «ایده من طراحی یک زنگ صوتی بود، اما خیلی سخت بود. بعد یاد زنگ کلیسای کنار خانه ام افتادم. یک جعبه بزرگ درست کردم و مکانیزم ساعت مسی ام را در آنجا گذاشتم. با استفاده از میخ و دنده، مکانیسم را به یک زنگ کوچک وصل کردم. او می گوید: «وقتی عقربه ساعت به ساعت چهار رسید، میخ دندانه دار را محکم فشار داد و میخ به زنگ خورد، اما این تک ضربه آنقدر شدید بود که صدای زنگ بسیار بلند شد و از خواب بیدار شدم."
هاچینز که توانست سیستم فنر ساعت و زنگ کوچک را در یک جعبه چوبی بزرگ جمع کند، اشتباه کوچکی نیز مرتکب شد. اختراع جدید او، ساعت زنگ دار، یک بار در روز و فقط در ساعت 4 صبح به صدا در می آمد. با این حال، این اختراع لوی هاچینز، که راهی برای بیدار شدن از خواب بود، توجه زیادی را هم در بین شهرنشینان و هم در بین کشاورزان به خود جلب کرد، زیرا در آن سال ها، زندگی تجاری در آمریکا شروع شده بود. به ویژه برای کسانی که در مناطق روستایی زندگی می کردند. لوی هاچینز هرگز اختراع خود را ثبت نکرد، اما سال ها به تولید ساعت زنگ دار ادامه داد.
با گذشت زمان، مهندسان این اکتشاف را توسعه دادند و مکانیسم ساده هاچینز را کوچکتر کردند، و حق امتیاز به آنتوان ردی فرانسوی، که اولین ساعت مکانیکی قابل تنظیم را اختراع کرد، اعطا شد و ساعت‌های زنگ دار برای سال‌ها به بخشی جدایی ناپذیر از خانه‌های ما تبدیل شدند. شاید سال‌ها پیش آن ساعت‌ها را در قفسه‌های گرد و غباری گذاشته‌ایم، اما اختراع لوی هاچینز امروز درون تلفن‌های همراه ما پنهان شده و همچنان هر روز صبح ما را از رختخواب گرممان بیدار می‌کند.
