Η εποχή της τρομοκρατίας και της υποκρισίας

Ο κόσμος αδιαφόρησε για τον τραγικό θάνατο μιας νεαρής δασκάλας, της δεσποινίδας Γιαλτσίν που έγινε άλλο ένα θύμα των τρομοκρατών της PKK, θυμίζοντας μας για άλλη μία φορά ότι ζούμε σε μια εποχή τρομοκρατίας και υποκρισίας με δύο μέτρα και δύο σταθμά

Στις 9 Ιουνίου, μια ομάδα τρομοκρατών της PKK στην ανατολική τουρκική πόλη Κόζλουκ του Μπάτμαν, φόρτωσαν εκρηκτικά σε ένα κλεμμένο όχημα, άνοιξαν πυρ εναντίον του αυτοκινήτου του δημάρχου Βεϊσί Ισίκ και ανατίναξαν το όχημα με τα εκρηκτικά κοντά σε ένα σημείο ελέγχου της στρατοχωροφυλακής. Ο κος Ισίκ, ένας πολιτικός της περιοχής, επέζησε από την επίθεση αλλά οι σφαίρες που έριξαν οι τρομοκράτες έπληξαν ένα παρακείμενο όχημα και αφαίρεσαν τη ζωή της 22χρονης δασκάλας μουσικής, Σενάι Αϊμπουκέ Γιαλτσίν. Στην ίδια επίθεση έχασε τη ζωή του επίσης ο επαγγελματίας λοχίας Σονέρ Φαζλίογλου.

Η τελευταία τρομοκρατική επίθεση της PKK είχε ελάχιστη κάλυψη από τα διεθνή ΜΜΕ. Με εξαίρεση την Daily Sabah και λίγα αγγλόφωνα μέσα ενημέρωσης με έδρα την Τουρκία, ο κόσμος αγνόησε τον τραγικό θάνατο μιας νέας κοπέλας επειδή δεν ταίριαζε με την διήγηση σχετικά με την PKK ή τον συριακό της βραχίονα, τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG). Ούτε είδαμε κάποια δήλωση καταδίκης ή έκφραση συμπαράστασης από αυτούς που δεν χάνουν ευκαιρία να εξωραΐσουν την PKK και να κάνουν κήρυγμα στην Τουρκία για τα θετικά του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας – συμβουλή την οποία ποτέ δεν θα έδιναν σε δυτικές κυβερνήσεις για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας της Νταές ή της αλ Κάιντα. Πρόκειται για μια υπενθύμιση του ότι ζούμε σε μια εποχή τρομοκρατίας και υποκρισίας με δύο μέτρα και δύο σταθμά που δεν έχουμε δει σχεδόν πουθενά αλλού στην πρόσφατη ιστορία.

Η PKK έχει μια μακρά ιστορία στην στόχευση δασκάλων, πολιτικών και άλλων αμάχων. Από το 1984, η ομάδα ανέλαβε την ευθύνη για τον θάνατο τουλάχιστον 150 δασκάλων. Οι επιθέσεις τους εναντίον δασκάλων αποτέλεσαν μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για την υπονόμευση της κρατικής εξουσίας, την στέρηση των εκπαιδευτικών ευκαιριών κυρίως για κουρδόπουλα και την αποθάρρυνση άλλων δασκάλων από το να βρίσκουν δουλειά στις ανατολικές και νοτιοανατολικές πόλεις. Ουσιαστικά, κάποιες από τις πιο τραυματικές επιθέσεις της PKK, είχαν στο στόχαστρο δασκάλους και εκπαιδευτικούς. Τον Σεπτέμβριο του 1994, την μέρα που άνοιξαν τα σχολεία, τρομοκράτες της PKK απήγαγαν έξι δασκάλους δημόσιων σχολείων από τα σπίτια τους στο Τούντζελι για να τους εκτελέσουν στην πλατεία της πόλης – όπου ανάγκασαν τον ντόπιο πληθυσμό να παρακολουθήσει. Ένα μήνα αργότερα, άλλοι τέσσερις δάσκαλοι δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες της PKK στο Τέκμαν του Έρζουρουμ. Ασφαλώς αυτά τα γεγονότα μεταδίδονται με κάποιο τρόπο. Αλλά ποτέ δεν φτάνουν στο επίπεδο της εντυπωσιακής ιστορίας γιατί χαλούν την υποκριτική διήγηση των καλών τρομοκρατών της PKK-ανθρωπιστών-λατρών της ελευθερίας που μάχονται κατά της Νταές.

Η PKK έχει διαπράξει μεγάλο αριθμό επιθέσεων εναντίον άοπλων δυνάμεων ασφαλείας, που θεωρούνται μη μάχιμοι βάσει του διεθνούς δικαίου. Μεταξύ άλλων, τον Μάιο του 1993, τρομοκράτες της PKK δολοφόνησαν εν ψυχρώ 33 άοπλους στρατιώτες στον αυτοκινητόδρομο Μπίνγκιολ-Ελάζιγ στην ανατολική Τουρκία. Τον Δεκέμβριο του 2016 σε μια επίθεση με παγιδευμένο με εκρηκτικά όχημα εναντίον στρατοπέδου στο Κάισερι, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 13 στρατιώτες, ενώ 36 άλλοι επέζησαν με τραύματα. Τα προπαγανδιστικά μέσα της PKK σε μέρη όπως η Γερμανία και η Αυστρία, εγκωμίασαν την επίθεση. Όταν εγείρουμε αυτό το θέμα σε συζητήσεις με Ευρωπαίους αξιωματούχους, κρύβονται πίσω από την ελευθερία έκφρασης. Από πότε γίνεται κατάχρηση της ελευθερίας του τύπου για την διάδοση της τρομοκρατικής προπαγάνδας; Θα επέτρεπαν οι δυτικές κυβερνήσεις τον εκθειασμό της τρομοκρατίας με οποιοδήποτε πρόσχημα;

Εννοείται πως όχι. Επιπλέον, θα καθιστούσαν αυστηρότερα τα μέτρα ασφαλείας για την προστασία των πολιτών τους, όπως έχουν κάνει, πολύ σωστά, μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι δικαίωμά τους και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Αλλά γιατί αντιμετωπίζουμε αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά και την υποκρισία όταν πρόκειται για τον αγώνα της Τουρκίας κατά της τρομοκρατίας; Από πολλές απόψεις αυτή είναι η κλασική στάση του "bon pour l'orient" (καλό για την Ανατολή). Ο Ευρωκεντρισμός παραμένει αρκετά ζωντανός στις αρτηρίες του τρέχοντος παγκόσμιου συστήματος. Σε αυτή τη νοοτροπία, η τρομοκρατία είναι ένα πολύ κακό και επείγον παγκόσμιο πρόβλημα όταν πλήττει τα δυτικά συμφέροντα. Είναι έλασσον θέμα όταν φανερώνει το άσχημο της πρόσωπο αλλού. Αλλά αυτή είναι μια αυτοκαταστροφική προσέγγιση. Ζούμε σε μια εποχή αυξανόμενης αλληλεξάρτησης και κανείς δεν είναι ασφαλής σε αυτό τον αβέβαιο κόσμο έως ότου να είναι όλοι ασφαλείς. Η πρόσφατη ιστορία της τρομοκρατίας θα έπρεπε να μας έχει διδάξει τουλάχιστον αυτό.

Τα τελευταία χρόνια τα δυτικά ΜΜΕ παρουσίαζαν τους τρομοκράτες της PKK/YPG ως πρότυπα. Τον Οκτώβριο του 2014, ενώ συνεχίζονταν οι συγκρούσεις μεταξύ της Νταές και της YPG στο Κομπάνι, το γαλλικό περιοδικό Marie Claire δέχθηκε μύδρους επειδή δημοσίευσε φωτογραφίες παιδιών στρατιωτών, ηλικίας 12 και 14 ετών που πολεμούσαν στις τάξεις της YPG. Αναγνωρίζοντας τις ηλικίες των «στρατιωτών», οι συντάκτες του περιοδικού περιέγραφαν τα δύο παιδιά ως πρόσωπα που ασκούν επιρροή. Αλλά η συντονισμένη εκστρατεία για τον εξωραϊσμό των εγκλημάτων της PKK και για τη διαμόρφωση μιας νέας εικόνας των τρομοκρατών, συνεχίζεται αμείωτα. Σε ένα άρθρο του Μαρτίου 2017, η New York Times αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά στην PKK, έκανε λόγο για δύο τρομοκρατικές εκστρατείες στην Τουρκία: «Η μία υπό την ηγεσία Κούρδων κοσμικών και η άλλη εξτρεμιστών του Ισλαμικού Κράτους». Σε μια άλλη περίπτωση, η PKK σκιαγραφούνταν ως προστάτης της ισότητας των δύο φύλων επειδή υψηλόβαθμα στελέχη της ομάδας ήταν πρόθυμοι να στείλουν και άντρες και γυναίκες για να σκοτώσουν αθώους ανθρώπους.

Η κάλυψη, ή μη, του θανάτου της δεσποινίδας Γιαλτσίν, είναι αν μη τι άλλο ανησυχητική. Μόνο και μόνο επειδή ο κόσμος δεν θέλει να δει ότι οι τρομοκράτες της PKK σκοτώνουν, βλάπτουν και καταπιέζουν οποιονδήποτε στο διάβα τους, δεν κάνει τα θύματα λιγότερο πραγματικά ή τα εγκλήματα λιγότερο σοβαρά. Ακόμα χειρότερα δε, είναι η ίδια ομάδα που ελέγχει μεγάλα κομμάτια της βόρειας Συρίας και διαπράττει, σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία και άλλους, εγκλήματα πολέμου εναντίον μη Κούρδων και μελών αντίπαλων κουρδικών ομάδων αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους, φυλακίζοντάς τους κατά βούληση, ή χειρότερα. Για άλλη μία φορά, κάποια από αυτά τα γεγονότα μεταδόθηκαν με κάποιο τρόπο σε δυτικά μέσα ενημέρωσης. Αλλά ποτέ δεν γίνονται κυρίαρχη διήγηση και μια ιστορία που μένει και επαναλαμβάνεται ένα εκατομμύριο φορές σε αμέτρητα μέσα ενημέρωσης και πολιτικούς κύκλους.

Στο μεταξύ, νέοι δάσκαλοι όπως η δις Γιαλτσίν, που δημοσίευσε ένα μεγάλο χαμόγελο στον λογαριασμό της στο Facebook για να πανηγυρίσει τον διορισμό της σε ένα δημόσιο σχολείο στο Μπάτμαν τον περασμένο Οκτώβριο, εξακολουθούν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να προσφέρουν σε χιλιάδες παιδιά σε μειονεκτική θέση μια ευκαιρία για να χτίσουν ένα λαμπρότερο μέλλον. Είναι ηθική μας ευθύνη να διαφυλάξουμε την κληρονομιά τους και να τιμήσουμε τη μνήμη τους έναντι της υποκρισίας του λόγου της τρομοκρατίας.