Η πραγματικότητα σχετικά με την PKK

Μέσα στην περίοδο περίπου 30 χρόνων στην Τουρκία, στις τρομοκρατικές δραστηριότητες της PKK που ξεκίνησαν το 1984 έχασαν τη ζωή τους 30 με 100 χιλιάδες πολίτες ενώ χιλιάδες άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταελιψουν τις περιοχές που ζούσαν.
Ο οικονομικός απολογισμός των τρομοκρατικών επιθέσεων ανέρχεται στα 300 με 450 δισεκταομμύρια δολάρια.
Η τρομοκρατία της PKK, για χρόνια ολόκληρα χρησιμοποίησε τους Κούρδους που ζουν στην Τουρκία με αβάσιμους ισχυρισμούς όπως ελευθερία στους Κούρδους, ευρεία πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα, ένα ανεξάρητο Κουρδιστάν και ίδρυση ενός αυτόνομου κράτους και στοίχησε στη ζωή και την περιουσία εκατοντάδων αθώων πολιτών μας.
Το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης αφού ανέλαβε την κυβέρνηση το 2002 εστιάστηκε στην λύση αυτού του ζητήματος, το οποίο ονομάζεται μεν από ορισμένους κύκλους ως «Κουρδικό Ζήτημα» αλλά στην ουσία είναι ένα ζήτημα τρομοκρατίας. Όπως αναφέρει και ο βουλευτής Μπεσίρ Αταλάϊ, η διαδικασία λύσης που έχει στόχο τον τερματισμό της τρομοκρατίας στην Τουρκία ξεκίνησε το 2005 με την ομιλία που εκφώνησε ο Πρωθυπουργός της εποχής Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν στο Ντιγιάρμπακιρ.
Το ημερολόγιο έδειχνε 28 Δεκεμβρίου 2012 όταν ο κύριος Ερντογάν ανακοίνωσε επίσημα όταν πραγματοποιούνται συνομιλίες μεταξύ των κυβερνητικών αξιωματούχων και του ηγέτης της τρομοκρατικής οργάνωσης Αμπντουλλάχ Οτζαλάν ο οποίος κρατείται σε μια ειδική φυλακή στο Ίμραλι.

Αν και κατά διαστήματα προέκυψαν μερικά μικροπροβλήματα στην διαδικασία λύσης, όπως η διέρρευση των δηλώσεων του Οτζαλάν στα μέσα ενημέρωσης και η δολοφονία των τριών ηγετικών στελεχών της PKK στο Παρίσι οι πλευρές αντιμετώπισαν με ψυχραιμία τα γεγονότα και συνέχισαν να στηρίζουν την διαδικασία.

Στην επιστολή που έγραψε ο Οτζαλάν και αναγνώστηκε στη Γιορτή Νεβρόζ στις 21 Μαρτίου 2013 στα Τουρκικά και τα Κουρδικά αναφέρονταν ότι οι ένοπλες ομάδες της PKK θα αποσυρθούν από τα εδάφη της Τουρκίας και ανακοινώνονταν το τέλος του ένοπλου αγώνα. Η PKK στις 25 Απριλίου της ίδιας χρονιάς ανακοίνσε πως θα τηρήσει την εντολή του Οτζαλάν και θα αποχωρήσει από την Τουρκία, πράγμα που σηματοδοτούσε επίσης της έναρξη της διαδικασίας μη βίας.

Η Επιτροπή των Σοφών που συγκροτήθηκε στις 3 Απριλίου 2013 περιηγήθηκε τη κάθε γωνιά της Τουρκίας από τη σφυγμομετρώντας την τάση του λαού και από την άλλη προσοαθώντας να ετοιμάσει την κοινωνία στην ειρήνη.

Η εντύπωση που επικρατούσε στην κοινωνία ήταν ότι η ειρήνη είναι πλέον πολύ κοντά. Όλοι πίστευαν ότι μια Τουρκία χωρίς την τρομοκρατία θα προοεδεύσει με μεγάλα άλματα και αναπατυχθεί. Αναμφίβολλα αυτοί που θα εποφελούνταν περισσότερο από τα αγαθά της ανάπτυξης και του προόου θα ήταν οι Κούρδοι πολίτες που ζουν ειδικά στην περιοχή της νοτιοανατολικής ανατολίας της Τουρκίας. Διότι ο βαρύς απολογισμός της τρομοκρατίας είχε γίνει αισθητός κυρίως στη συγκεκριμένη περιοχή.
Αλλά υπήρχε μια πραγματικότητα που παραβλέπονταν. Για την εξασφάλιση της ειρήνης και τον τερματισμό της τρομοκρατίας δεν ήταν αρκετή η καλή πρόθεση μόνο μιας πλευράς και δυστυχώς αυτοί που ήταν αντίθετοι με την ειρήνη και τη γαλήνη έστηναν καρτέρι.
Χωρίς αμφιβολία τα γεγονότα που σημειώθηκαν πρώτα στο Ιράκ και στη συνέχεια στη Συρία ήταν σε διαστάσεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν και την Τουρκία και κάθε βήμα στη χώρα μας η οποία περιβάλλεται από ένα πύρηνο κλοιό έπρεπε να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή.
Ενώ η κυβερνητική πτέρυγα παρουσίαζε μια εξαιρετικά αποφασιστική και προσεκτική στάση για την συνέχιση της ειρηνευτικής διαδικασίας, οι αξιωματούχοι του HDP που βρίσκονταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού δυστυχώς δεν έδειχναν την ίδια ευαισθησία.
Αυτοί που ήθελαν να εμποδίσουν την ειρηνευτική διαδικασία ήθελαν να χρησιμοποιήσουν σαν όπλο τις εξελίξεις στη Συρία. Η ευκαιρία που περίμεναν ήρθε στις 7 Οκτωβρίου. Η πολιορκίας της πόλης Κομπάνι της Συρίας χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για την πρόκληση των Κούρδων πολιτών που ζουν στην Τουρκία. Και το HDP το οποίο δήθεν εκπροσωπούσε την κουρδική πλευρά στο τραπέζι της διαδικασίας λύσης εμφανίστηκε ως ένα κομμάτι του παιχνιδιού.
Το HDP είχε δώσει το βαρύτερο πλήγμα στην διαδικασία ανακοινώντας ότι «σε περίπτωση που πέσει το Κομπάνι θα τερματιστεί η διαδικασία λύσης».
Στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το Κομπάνι που διοργανώθηκαν σε όλη την επικράτεια της χώρας στις 8-9 και 10 Οκτωβρίου έχασαν τη ζωή τους 50 άνθρωποι ενώ άλλοι εκατοντάδες τραυματίστηκαν.

Από εκείνη την ημερομηνία και μετά όλοι αντιλήφθηκαν ότι η διαδικασία λύσης δεν μπορεί να συνεχιστεί μόνο με τις προσπάθειες της κυβέρνησης αλλά παρ΄όλα αυτά υπήρχε η προσπάθεια οι ελπίδες για την ειρήνη να καρατηθούν ζωντανές.
Το γεγονός ότι στις βουλευικές εκλογές στις 7 Ιουνίου 2015, το HDP ξεπέρασε το εκλογικό όριο προκάλεσε αισιοδοξία σε ορισμένους κύκλους και σχολιάστηκε ότι η παρουσία αυτού του κόμματος στη Βουλή θα διευκολύνει την διαδικασία λύσης.

Αλλά υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα, το HDP αμφέβαλλε να βάλει αποστάσεις μεταξύ του και της βίας και των όπλων. Ενώ από τη μία έκανε λόγο για ειρήνη, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, δικαιώμα ζωής από την άλλη τάσσονταν στο πλευρό εκείνων που επί χρόνια είχαν αφαιρέσει τις ζωές και την περιουσία του λαού.

Το HDP, το οποίο όχι μόνο σιωπούσε έναντι των επιθέσεων της PKK αλλά προέβαινε επίσης σε δηλώσεις που τις υποστήριζαν. Δεν δίστασε να επικρίνει με σκληρές και προκλητικές δηλώσεις τα μέτρα που έλαβε το κράτος της Δημοκρατίας της Τουρκίας για να προστατέψει την ασφάλεια ζωής και περιουσιών των πολιτών του.
Όσοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τα θέματα όπως οι διαδηλώσεις για το Πάρκο Γκεζί, πολιορκία της Κομπάνι, κατασκευή δρόμων και φραγμάτων προς το συμφέρον τους, τελευταία εναποθέτησαν τις ελπίδες τους στην αιματηρή επίθεση στο Σουρούτς.
Αυτοί που λιθοβολούν ακόμα και τους Τούρκους στρατιώτες που τείνουν χείρα βοήθειας στους Κούρδους που κατέφυγαν από το Κομπάνι και ήρθαν στη χώρα μας συνεχίζουν να παράγουν βρώμικη πολιτική μέσω ου αίματος και της βίας.
Ο θάνατος 30 και πλέον ανθρώπων στην επίθεση αυτοκτονίας που διοργανώθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα του Δήμου Σουρούτς στις 20 Ιουλίου συγκλόνισε βαθιά την Τουρκία. Κάποιοι είχαν πατήσει πάλι το κουμπί.
Λίγα μόλις λεπτά μετά από την επίθεση η ηγεσία του HDP ανακοίνωσε ότι η επίθεση εξαπολύθηκε από τη ΝΤΑΕΣ και χαρακτήρησε τη κυβέρνηση και το κράτος ως δολοφώνο λέγοντας ότι «το κράτος παρέχει στήριξη στην τρομοκρατική οργάνωση ΝΤΑΕΣ» και ότι «ο δολοφόνος των νέων που σκοτώθηκαν είναι το κράτος».
Και ποιός το έλεγε αυτό; Το κόμμα της Συμπροέδρου του HDP Φιγκέν Γιουκσέκνταγ η οποία μια μέρα πριν από το συμβάν είχε επισκεφτεί το Κομπάνι και είχε ανακοινώσει υπερήφανα ότι ως HDP έχουν την στήριξη του παρακλαδίου της τρομοκρατικής οργάνωσης PKK στη Συρία, PYD.

Αλλά δεν πρέπει να μας ξεφεύγουν και οι εξής λεπτομέρειες: οι γονείς της πλειοψηφίας των νέων που έχασαν τη ζωή τους δεν γνώριζαν ότι τα παιδιά τους πήγαν στο Σουρούτς για να πάνε στο Κομπάνι. Το HDP εμπόδισε την παράδοση των σορών ορισμένων από τους νέους που σκοτώθηκαν στις οικογένειες τους.

Δήθεν τα παιδιά αυτά θα πήγαιναν στο Κομπάνι δηλαδή σε μια άλλη χώρα. Δηλαδή έπρεπε να έχουν μαζί τους διαβατήρια. Όχι μόνο δεν είχαν διαβατήρια αλλά δεν βρέθηκαν καν οι ταυτότητες ορισμένων από αυτούς.

Γιατί δεν λειτουργούσε η κάμερα ασφαλείας του Πολιτιστικού Κέντρου Αμάρα που ανήκει στο Δήμο του HDP; Μήπως εμπόδισε αυτό πάλι το κράτος;

Το HDP επιτίθεται λέγοντας ότι η κυβέρνηση στηρίζει τη ΝΤΑΕΣ. Αν αληθεύει η λογική αυτή τότε γιατί η ΝΤΑΕΣ φέρνει σε δύσκολη θέση την Τουρκία που της βοηθάει; Η επίθεση στο Σουρούτς δεν είναι μια επίθεση κατά της Τουρκίας; Δεν οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα που δείχνει αδύναμη την κυβέρνηση; Γιατί η κυβέρνηση να επιτρέψει μια ενέργεια που θα τη δείξει αδύναμη; Αν είχε σχεδιάσει την επίθεση αυτή η κυβέρνηση, δεν θα ήταν πιο λογικό αντί να εξασφαλίσει τον θάνατο αυτών των νέων εντός των συνόρων της Τουρκίας, να επιτρέψει να περάσουν στο Κομπάνι και να σκοτωθούν εκεί;
Στην ουσία όλα είναι ξεκάθαρα. Αυτοί που μέχρι σήμερα διεξήγαγαν πολιτική με βάση το αίμα και τη βία χρησιμοποιόντας τους αθώους πολίτες συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από τους «αθώους σκοπούς». Αυτοί που έστελναν παιχνίδια από το Σουρούτς στο Κομπάνι στην παραγματικότητα έστελναν αυτούς τους νέους στο θάνατο. Διότι το Κομπάνι είναι ακόμη υπό την απειλή της τρομοκρατικής οργάνωσης ΝΤΑΕΣ και η οργάνωση μπορεί να μπει στην πόλη όποτε θέλει. Άραγε τι θα γινόταν σε περίπτωση που αυτοί οι 300 νέοι δέχονταν την επίθεση της ΝΤΑΕΣ μετά από την είσοδο τους στο Κομπάνι. Ποιός θε έδινε το λογαριασμό αυτού του συμβάντος;
Ένα άλλο ερωτηματικό που απασχολεί το νου είναι τι γύρευαν μασκοφόροι με μακρύκαννα όπλα στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που διοργανώθηκαν από το HDP για την επίθεση στο Σουρούτς ; Μήπως ήταν εκεί και εκείνοι για ειρήνη και δημοκρατία;
Το HDP κυρίως εδώ και ένα χρόνο δοκιμάζει όλες τις οδούς για να τερματίσει την ιρηνευτική διαδικασία, προωθόντας διάφορα σενάρια. Η τελευταία επίθεση στο Σουρούτς ήταν πάλι μια παράσταση του HDP και δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους πάνω από 30 νέοι.
Τώρα είναι ώρα να σκεφτούμε λίγο πιο αναλυτικά σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις και σκοπούς εκείνων που μόλις λίγα λεπτά μετά από την επίθεση στο Σουρούτς κατηγόρησαν το κράτος ως δολοφόνο.