Nogayça 77: İymandıñ yahşılıgı (3)

Eger iyman savlesi,    

İnsan işine kirse,     

Barı Allah’tan kelgen

Üstündeki manalı,   

Parlap turgan naqışlar,

Ol iymanman oqıngan...

Sosı mü’min en aldın     

Özindeki naqışlardı,  

Öz özine oqıgan.  

Özi oqıgandan soñ    

So iymanman ol mü’min,

Em basqaga oqıtqan...

Oqıgandan tagı maqsat,   

Nav manedi añlagan:

“Men CalallıAllah’tıñ        

Yaratqanı qulıman!

Rahmetine iqramınga         

Bastan songa ugraganman.”

Nav sözlerdi aytqanda,      

İymanlı bîr müsliman;

Özi üstinde bolgan       

Rabbani sanatlardı,  

Özindeki manelerdi,

Körgenini belli etip        

Basqaga da oqıtqan,

Bîr suvrettiñ qıymatı,      

Suvretçiden kelgendey

Är müşesi mucize            

Bolup turgan so insan,

Allah yasaganı üşün       

Neşe qıymatta bolgan...

Är zatqa küşi yetken   

Bîr Allah’tıñ öneri,  

Bolup turgan so insan,

Soñsız barı qıymattı,   

Özi üstine cıygan... 

Basqa bîr manemen em  

Nav bahaman ol insan, 

Barı maqluq üstünde,    

Allah’tıñ so qulını,  

Özine yuvıq qılıp 

Söz aytqanı maqamga   

Yetip bargan so insan...

Em Yennet’ke tiyisli,       

Tagı bolgan nav insan...

So maqamman barabar,    

Ziyadası ol insan,

Allah’qa qonaq bolgan...

Eger inkär insandıñ   

İşinde orın tutsa,    

Ol vaqıt köp manalı   

Barı Allah naqışları,   

Qaranlıqqa tüseberip

Körülmegen, oqınmagan...

Allah’qa qaraytagan     

Barı manevi betler,

Anlaşılmagan üşün,    

Tömenlergeşe tüsken...

So maneli ullı sanat,   

Yahşı manevi naqış,  

Köbi yasırıp qalgan...

Sosı inanmagan insan,  

Artta qalganlardı tagı,

Quday’ga em baylamay

Asıl yeri oyda bolgan    

Sabeplerge, tesadüpke,

Tabiyatqa bergen üşün:

 “Nav sabepten, boldı insan;    

Adem öz özine bolgan;

Bizdi tabiat yaratqan!”    

Degen üşün so adem,

YaratuvşıAllah’pan         

Barı bavını üzgen...

Allah bavı bolmasa,  

Mucize bolgan insan,  

Äş qıymatı qalmagan...

Är bîr insan, bîr almas 

Qıymatında ekende,

Bîrer sönük sise bolup

Qıymatı yalgız sonıñ     

Yanvar maddege qalgan...

Maddediñ gayası da,       

Eñ songı meyvası da,

Burungıda aytılganday,    

Kısqacıq bîr ömirde,

Yan yanvardıñ eñ acizi,    

Eñ muqtaj em eñ mungını,

Bolaberip so insan,   

Bîr kesek yaşavlı     

Acız, yarlı maqluq bolgan!

So yaşavdıñ soñında em,     

Äş bîr zatqa yaramadan

Bos bosına ötip ömri,               

Topraqqa şürüp ketken...  

Sosı inkär insandıñ,         

Ullı, biyik maqamını,

Köşirip yerge yıqqan!        

Almas qıymatında insan,

Kömürlerge avısqan...

Savlıqpan qalıñız!

Dr. Yusuf ALTINIŞIK

E-mail: altinisikyusuf@gmail.com