Η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης (21-2018)

            Ο ορεινός όγκος της Θράκης είναι μία ιδιαίτερη, ιδιόμορφη, αναμφισβήτητα μία πανέμορφη και ξεχωριστή για πολλούς λόγους περιοχή. Εκεί χτυπάει η καρδιά της Μειονότητας, σε απομακρυσμένους και απομονωμένους οικισμούς.

            Οι κάτοικοι διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά του πληθυσμού της μειονοτικής κοινότητας. Εκεί βρίσκεται η φτωχότερη περιοχή της Ελλάδας και της Ευρώπης, εκεί οι κάτοικοι απασχολούνται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα με τον πρωτογενή τομέα και τον μπασμά, εκεί δίνουν έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης κόντρα σε όλες τις κακουχίες και τις ελλείψεις, ακόμα και όταν αυτές αφορούν πρόσβαση σε βασικά αγαθά.

            Λίγο η μπάρα που χώριζε ως φυσικό –και όχι μόνο- σύνορο, λίγο οι εθνικοί κίνδυνοι και οι εθνικές φοβίες, καταδίκασαν επί δεκαετίες την περιοχή σε αποκλεισμό, απομόνωση, υπανάπτυξη.

            Στις αρχές κάθε θερινής σεζόν οι κάτοικοι έρχονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα της λειψυδρίας. Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, τόσο εντονότερο γίνεται το πρόβλημα.

            Σε οικισμούς της Ροδόπης οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι το υπάρχον νερό είναι μη πόσιμο και βρώμικο, με αποτέλεσμα να τοποθετούν πλαστικές δεξαμενές κοντά στα σπίτια τους τις οποίες γεμίζουν οι ίδιοι με νερό. Οι παλιές δεξαμενές πέραν του ότι πλέον είναι ακατάλληλες, κάποια στιγμή «στερεύουν» με αποτέλεσμα το καλοκαίρι η κατάσταση να είναι αφόρητη.

            Σε άλλα χωριά στην Ξάνθη, όπως στα Κιμμέρια, παρατηρούνται άλλα φαινόμενα όπου όταν οι μισοί κάτοικοι του χωριού ανοίγουν τις βρύσες για να ποτίσουν τους μπαχτσέδες, οι άλλοι μισοί που βρίσκονται σε υψόμετρο, μένουν εκτός υδροδότησης. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι ένα χωριό διχασμένο στα δύο και διάφορα τερτίπια για να μπορούν να εξυπηρετηθούν όλοι.

            Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περιοχή που είναι φημισμένη για τον φυσικό της πλούτο, για το πράσινο, σε μία περιοχή όπου για να φτάσει κανείς από το ένα χωριό στο άλλο χρειάζεται καμιά φορά να διασχίσει ποτάμια και ρέματα. Όσο μεγαλώνει το υψόμετρο, τόσο γίνεται το τοπίο πιο πλούσιο σε νερό. Νερό του βουνού που όμως δεν φτάνει μέχρι τα σπίτια.

Το καλοκαίρι του 2017 ο Δήμαρχος Μύκης έστειλε δημόσια ευχαριστήρια επιστολή στη διεύθυνση γνωστής γαλακτοβιομηχανίας και τον Στρατηγό – Διοικητή του Δ Σώματος Στρατού για τη διάθεση βυτιοφόρων οχημάτων μεταφοράς πόσιμου ύδατος σε οικισμούς του Δήμου λόγω της λειψυδρίας.

            Ο Δήμαρχος ευχαριστούσε τον στρατό για την ευαισθησία και τον κοινωνικό χαρακτήρα στην επίλυση προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η συμβολή του στρατού στην αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών κυρίως σε δύσβατες και απομακρυσμένες περιοχές είναι δεδομένη.

            Από την άλλη πλευρά ωστόσο, όταν οι ανάγκες είναι υπαρκτές και είναι ανάγκες πολλών δεκαετιών, παύουν να είναι έκτακτες, έχουν χαρακτήρα μόνιμο και οι ευθύνες βαραίνουν όλους τους εμπλεκόμενους φορείς που επί τόσες δεκαετίες δεν παρενέβησαν ουσιαστικά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Κυρίως σέρνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος στην επιφάνεια διότι η σκιά της μπάρας που χώριζε τον ορεινό όγκο της Θράκης ήταν βαριά, οριοθετούσε την περιοχή χωροταξικά, διαχώριζε ανθρώπους και καταδίκαζε μία μεγάλη έκταση σε υπανάπτυξη. 

            Η πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως το νερό, είναι ιδιαίτερα σημαντική, ωστόσο οι κάτοικοι είναι αντιμέτωποι με χρόνιες καταστάσεις και βασικές ελλείψεις σε έργα υποδομών που δυσχεραίνουν την καθημερινότητά τους.

            Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Κέχρου στη Ροδόπη. Εκεί κάνουν έρανο στο τζαμί με στόχο την κατασκευή δρόμου που θα συνδέσει τους νομούς Ροδόπης και Έβρου. Η υπάρχουσα οδός είναι χωματόδρομος και χρησιμοποιείται συστηματικά από κτηνοτρόφους και αγρότες. Είναι μία μικρή χιλιομετρικά απόσταση, κάποια στιγμή υπήρχαν συζητήσεις για την επισκευή του δρόμου, ποτέ όμως δεν δόθηκε λύση. Η κακή κατάσταση του δρόμου δημιουργεί μία σειρά προβλημάτων.

            Ένα άλλο μείζον θέμα για τον ορεινό όγκο είναι η έλλειψη τίτλων ιδιοκτησίας, κι αυτό ένα κατάλοιπο παλαιότερων εποχών το οποίο ωστόσο αποτελεί εμπόδιο σε κάθε μελλοντική εξέλιξη και ανάπτυξη. Η επίλυση απαιτεί πολιτική παρέμβαση διότι κάθε ενέργεια από τη συμμετοχή σε προγράμματα, από τις πιστοποιήσεις στον πρωτογενή τομέα, απαιτεί έγγραφα, χωρίς τα οποία δημιουργούνται παθογένειες που καταδικάζουν τους ανθρώπους σε φτώχεια και μία πλούσια σε φυσικό πλούτο περιοχή σε στασιμότητα.