Η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης (39-2017)

            Την Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου χτύπησε το πρώτο κουδούνι για την σχολική χρονιά 2017-2018. Η πρώτη ημέρα είναι ημέρα γιορτής για γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Τα σχολεία συνηθίζεται να επισκέπτονται βουλευτές και άλλοι τοπικοί φορείς για να μεταφέρουν ευχές και να δώσουν το παρόν.

            Η πρώτη ημέρα της φετινής σχολικής χρονιάς έφερε στο φως τις σημαντικές ελλείψεις σε υποδομές στο χώρο της μειονοτικής εκπαίδευσης.  Εντυπωσιάζει ο τίτλος τοπικής εφημερίδας στη Θράκη όπου αναγράφει «Έδιωχναν τους γονείς από την αυλή επειδή δεν χωρούσαν τα παιδιά». Αναφέρεται στην περίπτωση Μειονοτικού Δημοτικού Σχολείου που στεγάζεται στην γειτονιά Μάστανλη της Κομοτηνής.

            Το πρόβλημα είναι γνωστό από παλιά. Το σχολείο αδυνατεί εδώ και πολλά χρόνια να καλύψει σε χωρητικότητα τις ανάγκες των μαθητών. Χρησιμοποιείται ως αίθουσα διδασκαλίας χώρος του τεμένους που στεγάζεται στην ίδια αυλή με το σχολείο. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι γονείς που εξορίστηκαν από τον προαύλιο χώρο την πρώτη ημέρα έναρξης των σχολείων, όσο οι μαθητές και οι δάσκαλοι που αισθάνονται εξορισμένοι από την εκπαιδευτική διαδικασία.

            Το πρόβλημα όπως αναφέραμε και παραπάνω είναι γνωστό σε όλους, κρατάει εδώ και κάποιες δεκαετίες, κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να δώσει λύση.

            Ακολουθεί ένα άλλο σχολείο σύμβολο για όλη την Θράκη, το Μειονοτικό Γυμνάσιο και Λύκειο Κομοτηνής «Τζελάλ Μπαγιάρ». Χτισμένο το 1952, το Τζελάλ Μπαγιάρ κουβαλάει μέσα στο χρόνο μία μεγάλη ιστορία. Από αυτό έχουν αποφοιτήσει γενιές επιστημόνων της Μειονότητας και αυτό το σχολείο καλείται σήμερα να στεγάσει 840 μαθητές.

            Πραγματικά το νούμερο για τα δεδομένα της Κομοτηνής φαντάζει εξωπραγματικό. 840 μαθητές θα περίμενε κανείς να βρει σε ένα σχολείο στο κέντρο της Αθήνας. Η ζήτηση στο Τζελάλ Μπαγιάρ είναι ολοένα και αυξανόμενη.

Η μειονοτική εκπαίδευση αγκομαχεί μέσα στους τοίχους του Μειονοτικού γυμνασίου και λυκείου. Διότι οι λύσεις των τελευταίων ετών είναι να προστεθούν κάποιες προκατασκευασμένες αίθουσες προκειμένου να δώσουν την ψευδαίσθηση προσωρινής λύσης στο πρόβλημα της στέγασης. Πρόκειται για παρεμβάσεις – μπαλώματα.

Το αποτέλεσμα είναι σε μία τάξη να συναντάει κανείς 40 και 45 μαθητές, γεγονός που λειτουργεί εις βάρος της παιδαγωγικής διαδικασίας και στερεί σε ποιότητα όλο τον εκπαιδευτικό μηχανισμό.

Ο βουλευτής Ροδόπης, Ιλχάν Αχμέτ, σε επίσκεψή του στο σχολείο, επανέφερε το αίτημα ίδρυσης ενός νέου Μειονοτικού Γυμνασίου και Λυκείου στην περιοχή των Αρριανών. Γενικότερα η ίδρυση ενός δεύτερου Μειονοτικού σχολείου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή είναι ένα ζήτημα που βρίσκεται στην μειονοτική ατζέντα εδώ και πολλά χρόνια, όταν άρχισε να διαφαίνεται το πρόβλημα που θα ανακύψει στο Τζελάλ Μπαγιάρ. Δυστυχώς ούτε αυτό το αίτημα εισακούστηκε μέχρι σήμερα και αν κρίνουμε από τις παρεμβάσεις μπαλώματα που γίνονται στο Τζελάλ Μπαγιάρ, μάλλον είμαστε πολύ μακριά από τη συζήτηση περί ίδρυσης νέου σχολείου.

            Αυτά είναι δύο κραυγαλέα παραδείγματα αναφορικά με τις ελλείψεις που παρουσιάζουν τα μειονοτικά σχολεία. Ο χώρος ωστόσο της μειονοτικής εκπαίδευσης, όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές σε αυτήν εδώ την εκπομπή, έχει βαθύτερες και μεγαλύτερες πληγές.

            Η φετινή σχολική χρονιά είναι μία δοκιμή για να αξιολογηθεί η εφαρμογή του προγράμματος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής σχετικά με την πρόσληψη νηπιαγωγών μελών της Μειονότητας στα δημόσια νηπιαγωγεία σε περιοχές με μειονοτικό πληθυσμό. Υπάρχουν φωνές αντικρουόμενες, είναι λογικό ένα τέτοιο εγχείρημα να συναντάει κάθε λογής αντιδράσεων, αναμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα στην πράξη.

            Παράλληλα αναμένουμε τις δικαστικές αποφάσεις για τα παραρτήματα του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης. 

            Και μέσα σε όλα αυτά μία είδηση των τελευταίων ημερών προκαλεί αίσθηση. Είναι ένας νόμος που ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο και προσθέτει μία παράγραφο σε άρθρο του πολύ γνωστού νόμου 1920 του 1991 -«Περί Μουσουλμάνων Θρησκευτικών Λειτουργών»- που αναφέρεται στην ανάδειξη Μουφτήδων. Η προσθήκη στο νόμο αναγνωρίζει το δικαίωμα στους διορισμένους μουφτήδες της Θράκης να διδάσκουν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε περίπτωση που σε θέση Μουφτή διοριστεί καθηγητής της Ανώτατης Εκπαίδευσης ή μόνιμος εκπαιδευτικός της δημόσιας ή της μειονοτικής εκπαίδευσης ή των Μουσουλμανικών Ιεροσπουδαστηρίων Θράκης.

            Πολλά ερωτηματικά γεννά μία τέτοια προσθήκη σε νόμο του 1991. Σίγουρα έχει άρωμα Θράκης και για κάποιον που γνωρίζει καλά και εκ των έσω τα μειονοτικά, η εν λόγω προσθήκη έχει άρωμα Διδυμοτείχου.

            Παρόλα αυτά, η πολιτεία επιχειρώντας να μπαλώσει ένα μικρό πρόβλημα που αντιμετώπισε πρόσφατα, ανοίγει μεγάλες πληγές, τη στιγμή που θα έπρεπε ο νόμος του 1991 να βρίσκεται σε στάδιο αναθεώρησης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάδειξης του Μουφτή με διαδικασίες εντός της Κοινότητας.  

            Για ποιο λόγο η πολιτεία μπλέκει τα εκπαιδευτικά με τα θρησκευτικά είναι άγνωστο.

            Για ποιο λόγο εν έτη 2017, όταν υπάρχει δεξαμενή εκπαιδευτικών άξιων και ικανών, όταν υπάρχει δεξαμενή θεολόγων, με εξαιρετικές σπουδές επίσης, πρέπει αυτές οι δύο ιδιότητες να μπλέκονται λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι με εξαιρετικές σπουδές ο καθένας στο αντικείμενο και τον κλάδο του, παραμένει μεγάλο ερωτηματικό.

Προφανώς το ζητούμενο σε παρόμοιες πρωτοβουλίες δεν είναι η επίλυση ούτε κάποιου εκπαιδευτικού ζητήματος, αλλά ούτε και η επίλυση του προβλήματος ανάδειξης του Μουφτή. Διότι πρόκειται για δύο σύνθετα πεδία στα οποία εμπλέκονται μία σειρά πολιτικών, κοινωνικών και άλλων παραγόντων και κάθε πιθανός συσχετισμός τους θα δημιουργήσει νέα πιο σύνθετα ζητήματα.