Η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης (26-2016)

            Ο Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης μετράει φέτος τριάντα τέσσερα (34) χρόνια λειτουργίας. Συστήθηκε το 1982 από ομάδα νέων επιστημόνων της Μειονότητας. Σήμερα ο Σύλλογος αριθμεί πάνω από 1.200 μέλη και σε αυτόν εγγράφονται όσοι είναι απόφοιτοι ανώτερων και ανώτατων σχολών είτε της Ελλάδας είτε του εξωτερικού.

            Ανέκαθεν ο Σύλλογος Επιστημόνων συσπείρωνε στους κόλπους της τον κόσμο της διανόησης της Μειονότητας. Παραμένει δραστήριος και ενεργός και είναι ο μοναδικός Σύλλογος με τις περισσότερες συνεργασίες με τοπικές ελληνικές αρχές και άλλα σχήματα, κυρίως με πολιτιστικό προσανατολισμό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο εν λόγω Σύλλογος δεν αντιμετώπισε ουδέποτε προβλήματα δικαστικής αναγνώρισης ή απαγόρευσης όπως τα υπόλοιπα τουρκικά σωματεία, οπότε κατά μία έννοια έγινε Σύλλογος αναφορά και σταθμός και για τις ελληνικές αρχές.

            Ο Σύλλογος Επιστημόνων με την πάροδο του χρόνου οργανώθηκε σε τμήματα και παραρτήματα με διάφορες θεματικές, όπως το τμήμα γυναικών, το τμήμα νεολαίας, το τμήμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ά. Η δράση του είναι γνωστή και στο εξωτερικό καθώς συμμετέχει με εκπροσώπους σε ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα και συνέδρια.

            Στις 23 Μαΐου 2016 ο Δήμαρχος Κομοτηνής, Γιώργος Πετρίδης, υπογράφει δύο αποφάσεις με τις οποίες επιβάλει την διακοπή λειτουργίας δύο παιδικών σταθμών στην Κομοτηνή λόγω μη νόμιμης άδειας ίδρυσης και λειτουργίας. Και οι δύο παιδικοί σταθμοί εμφανίζονται ως παραρτήματα του Συλλόγου Επιστημόνων. Ακολουθούν οι σχετικές θυροκολλήσεις των αποφάσεων και το θέμα λαμβάνει σε τοπικό επίπεδο μεγάλες διαστάσεις. Λίγες μέρες αργότερα έρχεται να προστεθεί και τρίτη απόφαση διακοπής λειτουργίας παιδικού σταθμού στην Οργάνη Ροδόπης. Πρόκειται για ένα ακόμα παράρτημα του Συλλόγου Επιστημόνων.

            Μετά το σάλο που προκλήθηκε, ο Δήμαρχος Κομοτηνής προέβη σε σχετικές διευκρινιστικές δηλώσεις στις τοπικές εφημερίδες με τις οποίες ισχυρίστηκε ότι ο Δήμος έλαβε σχετικά έγγραφα από την Βουλή των Ελλήνων, το Υπουργείο Εσωτερικών, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, την Εισαγγελία και την Αστυνομία και όπως ανέφερε «Η υπηρεσία μας, μετά από εντολή της Εισαγγελίας, πήγε για αυτοψία και μου έκαναν έγγραφη αναφορά ότι υπάρχουν δύο παιδικοί σταθμοί και λειτουργούν παράνομα. Από εκεί πέρα, όποιος και να ήταν δήμαρχος Κομοτηνής, θα υπέγραφε την απόφαση για διακοπή λειτουργίας αυτών των δύο μονάδων. Ήταν δέσμια υποχρέωση». Και κατέληξε με το εξής σχόλιο: «Γιατί να υπάρχουν παιδάκια δύο ταχυτήτων στην Κομοτηνή, δηλαδή αυτά που να πηγαίνουν σε νόμιμους παιδικούς σταθμούς και αυτά που πηγαίνουν σε δομές που δεν έχουν ούτε τον έλεγχο, ούτε την πιστοποίηση;».

            Ο Σύλλογος απάντησε με μία σύντομη ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι ενημέρωσε σχετικά τον Δήμο ότι στα εν λόγω παραρτήματα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις του συλλόγου και γνωστοποίησε ότι «το συντομότερο δυνατό θα γίνουν οι δέουσες προσφυγές στα διοικητικά δικαστήρια για την ακύρωση αυτών των αποφάσεων».

            Είχε προηγηθεί εκτενέστερη ανακοίνωση του Συλλόγου στις αρχές Μαΐου, όταν τα παραρτήματα δέχθηκαν τον έλεγχο των υπηρεσιών του Δήμου. Σε αυτήν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου αρνούνται κατηγορηματικά τις καταγγελίες για παράνομη λειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών και αφήνουν υπονοούμενα για ομάδες οι οποίες συστηματικά και κατά το παρελθόν έχουν προβεί σε «εκστρατεία σπίλωσης» και «ανά τακτά χρονικά διαστήματα έχουν λάβει βοήθεια και από πολιτικούς οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιτύχει την άσκηση πίεσης σε άτομα που κατέχουν θέσεις αρμόδιων αρχών». 

            Η διαμάχη αυτή μεταξύ του Συλλόγου και του Δήμου όπως όλα δείχνουν θα λυθεί στις αίθουσες των δικαστηρίων. Είναι πολύ λυπηρό οι τοπικές αρχές να έρχονται σε διενέξεις με ιστορικούς συλλόγους και να οδηγούνται σε δικαστικές διαμάχες.

            Παρόλα αυτά η ουσία του ζητήματος βρίσκεται αλλού. Η υπόθεση των παιδικών σταθμών ή παραρτημάτων του Συλλόγου αναδεικνύει το μείζον θέμα της παντελούς έλλειψης προσχολικής εκπαίδευσης για την μειονότητα κατά το πρότυπο των μειονοτικών σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

            Και παρόλο που η φοίτηση στο δημόσιο νηπιαγωγείο κατέστη υποχρεωτική από το σχολικό έτος 2010-2011, ουδέποτε υπήρξε μέριμνα για την ίδρυση δίγλωσσων μειονοτικών νηπιαγωγείων στην περιοχή της Θράκης. Ανέκαθεν η Μειονότητα έγειρε διεκδικήσεις για την ίδρυση μειονοτικών νηπιαγωγείων, ωστόσο τα αιτήματα αυτά έγιναν πιο πιεστικά μέσω ερωτήσεων στην Βουλή, επιστολών στο αρμόδιο Υπουργείο και μπήκαν για τα καλά στην ατζέντα των μειονοτικών διεκδικήσεων μετά το 2010.

            Το αίτημα για δίγλωσση μειονοτική προσχολική αγωγή πηγάζει από την ανάγκη να υπάρχει συνέχεια στον κορμό της μειονοτικής εκπαίδευσης. Με λίγα λόγια, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα ενσωματωθούν με μεγαλύτερη ευκολία στον κορμό της μειονοτικής εκπαίδευσης ξεκινώντας από ένα μειονοτικό σχολείο στο οποίο θα διδαχθούν τόσο την μητρική τους γλώσσα όσο και την γλώσσα υπηκοότητας.

            Είναι ένα δίκαιο αίτημα για το οποίο ωστόσο η πολιτεία ποτέ δεν ανέλαβε πρωτοβουλία και ποτέ δεν πήρε ξεκάθαρη θέση, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε πεδίο διένεξης.

            Οι αρχές μάλιστα τις πρώτες χρονιές που η φοίτηση στα δημόσια νηπιαγωγεία κατέστη υποχρεωτική, ήρθαν αντιμέτωπες με την άρνηση γονέων να στείλουν τα παιδιά τους σε νηπιαγωγεία με το αιτιολογικό ότι δεν παρέχουν δίγλωσση μειονοτική εκπαίδευση. Το 2012 έγινε ευρέως γνωστή η υπόθεση 22 νηπίων στο χωριό Εχίνος της Ξάνθης. Τα παιδιά δεν φοίτησαν στο δημόσιο νηπιαγωγείο και οι αρχές βρέθηκαν αντιμέτωπες με το ζήτημα του αν θα εγγράψουν τα παιδιά αυτά στο μειονοτικό δημοτικό σχολείο.

            Το θέμα έφτασε μέχρι τον Υπουργό Παιδείας, τα παιδιά με απόφαση του Υπουργείου εγγράφηκαν στο δημοτικό, ωστόσο το πρόβλημα δεν λύθηκε και η ανάγκη έγινε περισσότερο από ποτέ επιτακτική.

            Ο Δήμαρχος Κομοτηνής όταν κλήθηκε να σχολιάσει την απόφαση που πήρε για κλείσιμο των παραρτημάτων του Συλλόγου τα οποία προσδιόρισε ως παιδικούς σταθμούς, είπε χαρακτηριστικά ότι στην Κομοτηνή δεν πρέπει να υπάρχουν παιδιά δύο ταχυτήτων.

            Πράγματι, στην Ελλάδα του 2016 δεν δικαιολογείται να υπάρχουν παιδιά δύο ταχυτήτων όταν μάλιστα μιλάμε για παιδιά που ανήκουν σε μία Μειονότητα. Ωστόσο, το γεγονός αυτό βαραίνει όλες τις πλευρές και κυρίως όσους δεν βάζουν υπεύθυνα και έγκαιρα στο τραπέζι το θέμα παροχής δίγλωσσης προσχολικής μειονοτικής εκπαίδευσης για τα παιδιά της Τουρκικής Μειονότητας στην Θράκη. Κάτι τέτοιο στερεί από τα παιδιά το δικαίωμα ελεύθερης και απρόσκοπτης επιλογής στην εκπαίδευση και διαιωνίζει ένα πρόβλημα το οποίο αλυσιδωτά δημιουργεί νέα άλλα προβλήματα.