آینده آفریقا سیاه نمی‌شود

آفریقا از قرن پانزدهم تاکنون نتوانسته از چنگال استعمار رهایی یابد، تاریخی سراسر رنج آور داشته و کشف این قاره توسط اروپاییان آغازی برای بزرگترین رنج ها و مصائب بوده است.

اشغال آفریقا از سوی غرب از تاسیس مدرسه دریانوردی توسط هنری، فرزند جان اول پادشاه پرتغال در دماغه کوچک آگولاس شروع شد. این مدرسه کاشفانی چون واسکو دوگاما، کریستوف کلمب و ماژلان تربیت کرده است، اما نام افرادی را در کارنامه خود دارد که همواره با حمایت اقتدار سیاسی در پی ثروت و شهرت بودند. اینها بودند که نخستین ساختار نهادی استعمار آفریقا را تشکیل دادند.

کشف دماغه امید نیک در سال 1487 توسط بارتولومئو دیاس کاشف پرتغالی، عبور واسکو دوماگا از آن و رسیدن به هندوستان نقطه عطفی برای انتقال ثروت قاره آفریقا به غرب بود.

غرب به مردم و دولت های آفریقایی را در برابر غنیمت های آن وقعی ننهاده و به سرعت اقدام به بردگی و استعمار آنها کرد. کشف آنچه برای خود ناشناخته بود به میدانی برای طمع میل به حاکمیت و اداره دلخواه تبدیل شد.

در جریان این روند تنها دو دولت آفریقایی، اتیوپی و لیبریا توانستند مستقل باقی بمانند، در حالیکه هزاران آفریقایی ستم دیده به دلیل مرزبندی هایی که پای میزها کشیده شده بودند، جان خود را از دست دادند.

اغلب کشورهای آفریقایی پس از جنگ جهانی دوم به « استقلال سیاسی» خود دست یافتند. آفریقایی که باید از تمدن اروپا بهره می برد، درگیر جنگ داخلی، تروریسم، بی ثباتی سیاسی، فقر و انواع بحران شد. متاسفانه دیدگاه حمایتی کشورهای توسعه یافته و سازمان های بین المللی نیز در این چرخه معیوب قرار دارد.

آفریقا با بیش از یک میلیارد نفر، 15 درصد از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده و از منابع بی نظیر طبیعی و انسانی برخوردار است. در حالی‌که سازمان ها و رسانه های کشورهای توسعه یافته با مشارکت نهادهای کمک رسانی بین المللی همچنان مصر در به تصویر کشیدن آفریقایی فرو رفته در باتلاق فقر و بدبختی هستند.

سیستم مدیریت افکار جهانی که اخبار گروه های تروریستی بوکوحرام، الشباب و القاعده، حملات و کشتار را در صدر اخبار خود قرار داده و پررنگ نشان می دهند. درحالی‌که بحران های انسانی امروز بیرون از آفریقا نیز در جریان است.

گهگاه وقوع بحران انسانی درمناطق خاص طبیعی است، ولی دیگر باید گفت که این بحران ها با ارسال کمک‌های انسانی حل نمی شود. زیرا این کمک ها به خاطر عدم وجود زیرساخت های لجستیکی به نیازمندان نمی رسد و فاسد می شوند.

خوب باید چه کار کرد؟ باید غرور انسان را مورد توجه قرار داد. باید توسعه و رشد کشورهای جهان از جمله آفریقا را به عنوان یک تهدید یا رقابت تلقی نکرد. کمک برای توسعه این کشورها نیاز به یک رویکرد واقع بینانه و پایدار است. اقداماتی که به عنوان کمک انجام می شوند توان ایستادن کشورها بر روی پای خود را از بین می برد.

امروز ترکیه برای یافتن و اجرای راه حل ها بیشتر و پایدار تلاش می کند. آژانس همکاری و هماهنگی ترکیه «تیکا» 21 دفتر را در کشورهای آفریکا با همکاری سازمانهای دفاع مدنی تاسیس و پروژه های مورد نیاز مانند زیرساخت کشورها را اجرا کرده است.

در این زمینه می توان به ساخت بیمارستان ها، درمانگاه ها، جاده ها، مدارس و زیرساخت ها و حفر چاه ها و خدمات اساسی در سومالی که توسط جهان نادیده گرفته می شود اشاره کرد.

کشورهای پیشرفته جهان پس از جنگ جهانی دوم حدود 100میلیون انسان جان خود را از دست دادند و بسیاری نیز دچار گرسنگی و ویرانی شدند توانستند خود را بازسازی کنند.

بنابراین به نظر نمی رسد مانعی بر سر راه توسعه کشورهای آفریقایی وجود داشته باشد. کشورها نباید به خاطر درآمد، ثروت آفریقا را تحقیر کنند، بلکه باید با احترام به آنها نگاه کنند. منتهی آفریقا «قاره سیاهی» نیست. اگر رفتار جهان در قبال سومالی صادقانه باشد آینده کودکان افریقایی روشن خواهد بود.

خبرگزاری آناتولی