آژانس آورآسیا: روز استقلال آذربایجان

در برنامه این هفته از آذربایجان که در ۱۸ ام اکتبر روز استقلال را با شور و شادی فراوانی جشن گرفت و از ترکیه میزبان ۷ امین سمپوزیوم بین المللی زبان ترکی سخن خواهیم گفت.
تقویم ۱۸ اکتبر سال ۱۹۹۱ را نشان می داد.
نقطه عطف مهمی برای ترکهای آذربایجان...
آذربایجان ۲۳ سال پیش برای دومین بار به استقلال دست یافت.
روند استقلال آذربایجان چندان هم آسان به نتیجه نرسید.
راه منتهی به استقلال از مبارزات خونین و سختی عبور کرد.
مبارزه آذربایجان که با استقلال به نتیجه رسید، تا اوایل قرن ۲۰ ام امتداد یافت.
اولین جمهوری مستقل در سال ۱۹۱۸ تاسیس یافت، فقط عمرش کوتاه بود.
مبارزه بعد از اشغال شوروی در سال ۱۹۲۰ نیز ادامه یافت.
مبارزه حساس که مجددا به استقلال منتهی شد، در اواخر دهه ۱۹۸۰ آغاز گردید.
در اواخر دهه ۱۹۸۰ اتحاد جماهیر شوروی پیشین در آستانه فروپاشی قرار داشت.
در منطقه قفقاز و علی الخصوص در آذربایجان، تقویت مجدد فکر استقلال آغاز شد.
این وضعیت مسکو را ناخشنود ساخت.
زیرا، شاهرگ اقتصاد شوروی که با مشکل مواجه می شد، نفت آذربایجان بود.
در ماه فوریه سال ۱۹۸۸ در نهادهای رسمی قره باغ وابسته به آذربایجان، پرچم ارمنستان به اهتزاز در آمد.
ارامنه هم در آذربایجان و هم در ارمنستان، علیه ترکهای آذربایجان " بسیج پاکسازی قومی " آغاز کردند.
در اولین مرحله، ۲۷۰ هزار آذربایجانی وادار به کوچ از زادگاه خود شدند.
این رقم در سالهای بعد به یک میلیون نفر افزایش یافت.
قطع پیوندها بین قره باغ و باکو و همچنین قطع ارتباط زمینی بین نخچوان و آذربایجان، کاسه صبر را لبریز کرد.
آذربایجانی ها سعی نمودند تا با تظاهرات و میتینگ ها، واکنش خود را به افکارعمومی جهان نشان بدهند.
پرچم استقلال دیگر مصرانه به اهتزاز در آمد.
مردم برای نشان دادن واکنش علیه حوادث واقع در قره باغ و اتحاد جماهیر شوروی، به کوچه و خیابانها ریختند.
در ژانویه سال ۱۹۹۰ در ارتش شوروی تحرک مشاهده شده و ورود ارتش سرخ به باکو بطور آشکار سر زبانها افتاده بود.
در ۱۸ ام ژانویه در باکو پایتخت آذربایجان و ۱۸ منطقه این کشور میتینگ های اعتراض آمیز علیه ارتش شوروی و ارمنستان ترتیب یافت.
سرانجام ارتش سرخ شب بین ۱۹ ام و ۲۰ ام ژانویه وارد باکو شد.
تانکهای ارتش سرخ باکو را محاصره کردند. اتحاد جماهیر شوروی قدرت خود را برای آخرین بار و بیرحمانه با قتل آذربایجانی ها امتحان کرد.
حکومت مسکو سعی نمود تا این قتل عام را که در مقابل چشم جهانیان انجام گرفت، کتمان بکند.
مسکو شمار کشته شدگان را ۱۳۲ نفر اعلام نمود.
کشته شدگان، در گورستان شهدا یعنی محل دفن آذربایجانی هایی که در قتل عام ۱۹۱۸ در باکو شهید شده بودند، بخاک سپرده شدند.
این جنبش استقلال که می خواستند با خون، خشم و تانک آن را از بین ببرند، نقطه عطفی برای آذربایجان تشکیل داد.
۲۰ ام یانوار یعنی ۲۰ ام ژانویه ۱۹۹۰ بعنوان نام این میلاد انتخاب شد.
این قتل عام که بعنوان ژانویه سیاه در تاریخ ثبت شد، عزم و اراده آذربایجانی ها در راه استقلال را مستحکمتر ساخت.
در باکو، عکسها، مجسمه ها و نوشتجات متعلق به حکومت شوروی، خلاصه کلام تمامی آثار و نشانه ها پاک شد.
آذربایجان، دیگر برای استقلال روز شماری می کرد.
در آن روزها، این بار خبرهای خوبی دریافت می شد.
اقدامات مربوط به کودتا علیه میخائیل گورباچف آخرین رهبر اتحاد جماهیر شوروی و تعمیق بی ثباتی در این کشور، چنان تمامی جغرافیای ترک، در آذربایجان نیز به روند استقلال تسریع بخشید.
با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، قانون دایر بر استقلال دولت آذربایجان در ۱۸ ام اکتبر سال ۱۹۹۱ تصویب شد.
... و با رفراندوم ۲۹ ام دسامبر، آذربایجان استقلال خود را اعلام کرد.
۹۵ درصد مردم با استفاده از آراء خود، از استقلال و حاکمیت کشور حمایت بعمل آوردند.
بعد از اعلان استقلال، قوانین مربوط به پرچم، سرود ملی و آرم دولت تدوین و به تصویب رسید.
وحدت ملی بین تمامی قدرتهای سیاسی در آذربایجان، برای اولین بار در ۱۸ ام اکتبر شکل گرفت.
در پی این تحولات، روند برسمیت شناختن استقلال آذربایجان از سوی جهان آغاز شد.
نخست ترکیه و سپس پاکستان و رومانی، استقلال آذربایجان را برسمیت شناختند.
در این روند، در حالیکه آذربایجان با گامهای مطمئن به سوی آینده پیش می رفت، اشغال قره باغ از سوی ارامنه، بزرگترین مسئله این کشور را تشکیل داد.
در چهارچوب این تحول، ۲۰ درصد خاکهای آذربایجان اشغال شده و حدود یک و نیم میلیون آذربایجانی مجبور به ترک خاکهای خود شدند.
علیرغم قطعنامه های سازمان ملل و گذشت دهها سال، اشغال به پایان نرسیده و مسئله هنوز هم در انتظار حل و فصل بسر می برد.
آذربایجان علیرغم اینکه بالفعل در وضعیت جنگ قرار دارد، قاطعانه به ثبات و رشد خود ادامه می دهد.
آذربایجان که درآمد حاصله از فروش نفت و گاز طبیعی را در رشد خود بکار می برد، علیرغم این روند سخت و دردناک که پشت سر گذاشته است، همچنان ستاره درخشان منطقه می باشد.
۷ امین سمپوزیوم بین المللی زبان ترکی، ۱۸۳ دانشمند از ۱۴ کشور جهان را در الزیغ گردهم آورد.
در این سمپوزیوم که با میزبانی دانشگاه فرات ترتیب یافت، ترکولوگ ها امروز و آینده زبان ترکی را که زبان مادری ۲۰۰ میلیون نفر می باشد، مورد مباحثه قرار دادند.
اولین سمپوزیوم بین المللی زبان ترکی در سال ۲۰۰۸ در دانشگاه باشکنت در آنکارا ترتیب یافت.
سپس لفکوشه، ازمیر، موغلا، دنیزلی و بورسا از این سمپوزیوم میزبانی کردند.
امسال نیز ترکولوگ های چهار گوشه جهان در دانشگاه فرات در الازیغ گردهم آمدند.
در چهارچوب ۷ امین سمپوزیوم بین المللی زبان ترکی، ۳۰ نشست ترتیب یافت.
۱۸۳ ترکولوگ از ۱۴ کشور، از تاتارستان گرفته تا کوزوو از افغانستان تا مصر، ظرف دو روز فعالیتهای مربوط به زبان ترکی را در میان گذاشتند.
در این سمپوزیوم جایگاه زبان ترکی بعنوان زبان علم، دیپلماسی، نوشتاری و تمدن، در بین زبانهای جهان مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.
آموزش زبان ترکی بعنوان زبان خارجی، اطلاعات مربوط به ریشه این زبان و تحقیقات پیرامون لهجه ها، از جمله موضوعات این سمپوزیوم بودند.
یکی از مهمترین مفاد دستور کار سمپوزیوم، تامین وحدت الفبا در جهان ترک بود.
در چهارچوب سمپوزیوم به افراد و سازمانهایی که با فعالیتهای خود به زبان ترکی یاری کرده اند، جوایزی اعطا گردید.
انستیتوی یونس امره و پروفسور رمضان کورکماز رئیس دانشگاه آرداحان شایسته دریافت جوایز امسال شناخته شدند.