ΙΚΙΛ επέμβαση της Δύσης και η Τουρκία

Από την θεοπολιτική στην γεωπολιτική :ΙΚΙΛ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ και η ΤΟΥΡΚΙΑ
Ο ισλαμικός κόσμος είναι και πάλι αντιμέτωπος με μια θερμή και καταστρεπτική σύρραξη. Η πραγματικότητα της τρομοκρατικής οργάνωσης ΙΚΙΛ που εμφανίστηκε ξαφνικά σε Συρία και Ιράκ και που με ανεξήγητο τρόπο νικώντας κάθε στρατιωτική δύναμη που βγήκε στον δρόμο της, μετατράπηκε σε μια ουσιαστική δύναμη που ελέγχει μια μεγάλη έκταση με 25 εκατομμύρια πληθυσμό σε Συρία και Ιράκ, χώρες οι οποίες θεωρούνται παραδοσιακά κέντρα των Σουνιτών, έφερε για άλλη μια φορά τις ΗΠΑ στην περιοχή. Και το σημαντικότερο, ένας Αμερικανός πρόεδρος που όλη την καριέρα και το χάρισμα του στήριξε στην αντιπολεμική στρατηγική, ξεκίνησε πόλεμο στο Ιράκ. Ο Πόλεμος του Κόλπου κατά την περίοδο του πατέρα Μπους (1991), ο Β΄ Πόλεμος του Ιράκ κατά την εποχή του γιού Μπους (2003) και τώρα ο Γ΄ Πόλεμος του Ιράκ, του Δημοκράτη προέδρου Μπαράκ Ομπάμα (2014). Και εμείς που παρακολουθούμε από κοντά όλα αυτά, ζούμε ένα ντεζαβού. Ποια είναι η αιτία της επανάληψης αυτής; Μήπως το mission civilatrice (πολιτιστική αποστολή) της Δύσης ή η γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής, ή μήπως οι θεοπολιτικοί υπολογισμοί μετατρέπουν τη Μέση Ανατολή σε πεδίο συγκρούσεων επί αιώνες; Ποιος είναι ο ρόλος της Τουρκίας στη διαδικασία αυτή;
Δεν άλλαξε η νοοτροπία της Δύσης 
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Ο δυτικός κόσμος παρά τις κρίσεις που αντιμετωπίζει και το γεγονός ότι έχει χάσει την παλιά οικονομική και πολιτική της δύναμη, διατηρεί την ανωτερότητα του στους τομείς της σύγχρονης επιστήμης, τεχνολογικής καινοτομίας, δυναμικό παραγωγής και σε τομείς κρίσιμης σημασίας και τον έλεγχο των οργάνων της θεσμοθετημένης παγκόσμιας πολιτικής. Οι αναδυόμενες χώρες όπως Κίνα, Ινδία και Τουρκία δεν είναι σε θέση να αναμετρηθούν με τη Δύση στους τομείς που αναφέραμε παραπάνω. Ενώ η Ρωσία που θεωρείται και αναδυόμενη δύναμη και χώρα-δύναμη παλιού καθεστώτος, χρωστά τον πλούτο της κυρίως σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Με εξαίρεση τη διαστημική τεχνολογία και τα πυρηνικά της όπλα η Ρωσία στερείται την βιομηχανία που στηρίζεται σε προηγμένη τεχνολογία. Για τον λόγο αυτό οι χώρες της Δύσης, εξακολουθούν να θεωρούν ανώτερο τον δικό τους πολιτισμό και δεν παραιτούνται του ισχυρισμού ότι είναι «πράγματι οι μοναδικοί εκπρόσωποι» του επιστημονικού και πολιτικού κλάδου. Με μια άλλη έννοια, η Δύση συνεχίζει το οριενταλιστικό παράδειγμα που θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό και ανώτερο πολιτισμό και τον υπόλοιπο κόσμο ως κοινότητες που πρέπει να εκπολιτιστούν και να εκσυγχρονιστούν. 

Ιδίως όταν κοιτάζουμε από την άποψη της ακροδεξιάς των ΗΠΑ, αυτοί δεν έχουν ξεμεθύσει ακόμα από τη νίκη της περιόδου του ψυχρού πολέμου. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν μια ευκαιρία για αυτούς. Πιστεύουν πως για την αποτυχία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, φταίει η μη επαρκής χρήση της στρατιωτικής, τεχνολογικής και πολιτικής δύναμης. Επιμένουν πως, η τρομοκρατική οργάνωση ΙΚΙΛ κάνει ό,τι θέλει σε Ιράκ και Συρία σήμερα, επειδή ο πρόεδρος Ομπάμα απέσυρε νωρίς και χωρίς λόγο τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ. Δηλαδή αντί να αποδεχθούν την εκπροσώπηση μιας αυτοκρατορίας που παρακμάζει, υποστηρίζουν την άνευ όρων καταπολέμηση των δυνάμεων που εξεγείρονται έναντι της παγκόσμιας ηγεμονίας που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι, αναπτύσσοντας νέες στρατηγικές.
Το ΙΚΙΛ Αποτελεί Κομμάτι του Γεωπολιτικού Σεναρίου
Δεν θα ήταν λάθος να ειπωθεί πως στις ΗΠΑ σήμερα συγκρούονται οι στρατηγικές για τη σωστή διαχείριση της περιόδου παρακμής και οπισθοχώρησης και των στρατηγικών για να είναι παντοτινό το κράτος, όπως συνέβαινε κατά την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με απλά λόγια ο Ομπάμα εκπροσωπεί το πρώτο και οι Ρεπουμπλικάνοι το δεύτερο. Αυτή είναι άλλωστε και η βασική αιτία που ο Ομπάμα είναι τόσο αντίθετος με τη χρήση δύναμης και απρόθυμος για ένοπλη σύγκρουση. Αν και ανέλαβε πρόθυμα ηγετικό ρόλο στη συγκρότηση διεθνούς συνασπισμού για αεροπορικές επιδρομές εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης ΙΚΙΛ, πρωτοβουλία αυτή αποσκοπεί παρά μόνο στο να εξουδετερώσει τις κριτικές των δεξιών ότι δεν μπορεί να υπεραμυνθεί όπως πρέπει την αμερικανική δύναμη και τα αμερικανικά συμφέροντα. Ο Ομπάμα που αντί να αναλάβει ρίσκο προτιμά να το αποφύγει και αυτή τη φορά σε μια προσπάθεια να αποφύγει να αντιμετωπίσει μια μεγάλη δύναμη όπως η Ρωσία με αφορμή τα δρώμενα στην Ουκρανία, προτίμησε να πολεμήσει μια τρομοκρατική οργάνωση όπως η ΙΚΙΛ, που ενοχλεί όλες τις σημαντικές χώρες του κόσμου (συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας , Ιράν και Συρίας). Το κίνητρο είναι γνωστό: προστασία του κοινού πολιτισμού έναντι των βαρβάρων. Παλιότερα οι επιδρομές προς την Ανατολή πραγματοποιούνταν με πρόσχημα τη διάσωση της Ιερουσαλήμ, αλλά ο πραγματικός στόχος ήταν ο έλεγχος του πλούτου της ανατολής. Η κατάσταση δεν διαφέρει και σήμερα. Ο επιφανής στόχος είναι καταπολέμηση της βαρβαρικής τρομοκρατίας, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι η προστασία των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων.
Το ΙΚΙΛ, από την αρχή είναι ένα γεωπολιτικό θέμα και δυστυχώς δεν συζητείται πολύ το σε ποιους εξυπηρετεί η οργάνωση αυτή. Κανείς δεν αναζητά τις απαντήσεις των εξής ερωτήσεων: Ενώ στο επίκεντρο κάθε οργάνωσης που εμφανίζεται στη Μέση Ανατολή υπάρχει η διένεξη ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, η νέα αυτή οργάνωση γιατί δεν μπόρεσε να τηρήσει μια συγκεκριμένη στάση ακόμα και στον πόλεμο της Γάζας; Γιατί, ενώ μετά την κατάληψη της Μοσούλης έπρεπε να στραφεί προς νότο και να πάει στη Βαγδάτη, γύρισε ξαφνικά προς τον βορρά και επιτέθηκε στην κουρδική περιοχή; Το ΙΚΙΛ γιατί δεν επιτίθεται στις δυνάμεις του καθεστώτος του Άσαντ και παίρνει ως στόχο τις περιοχές που ελέγχονται από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και τις δυνάμεις του PYD στα βόρεια; Σκοπός είναι ο έλεγχος των πετρελαιοπηγών μόνο ή να κάνουν όλους τους ηθοποιούς στην περιοχή να έχουν ανάγκη την αμερικανική βοήθεια; Μήπως δεν ήταν αρκετά βάρβαρες οι επιθέσεις του δικτάτορα Άσαντ που άλλοτε πραγματοποιήθηκαν με χημικά όπλα, άλλοτε με βόμβες βαρελιού και άλλοτε με πείνα; Τότε πρέπει να μην διερωτούμαστε την αιτία των εξελίξεων αυτών κατά βάθος.
Τουρκία η Χώρα που Χαλά το Παιχνίδι
Η Τουρκία ακολουθεί μια έξυπνη στρατηγική. Από τη μια εξηγεί στη διεθνή κοινότητα τα τεχνάσματα της Δύσης αποκωδικοποιώντας τα και από την άλλη εμποδίζει την απόδοση των στρατηγικών της, με τις σωστές κινήσεις που κάνει. Η γεωπολιτική ρητορική της δεκαετίας του 90 στηρίζονταν στη Σύγκρουση Πολιτισμών. Η Τουρκία έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο Διαπολιτισμικής Συμμαχίας. Το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης – AKP και σε επίπεδο δηλώσεων και στην εξωτερική πολιτική του, εξουδετέρωσε όλες τις πιθανότητες της Ευρώπης με πολιτικές που σαν προτεραιότητα είχαν την ένταξη στην ΕΕ. Στρίμωξε στη γωνιά τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγκάζοντας τους να αποδείξουν τους ισχυρισμούς ότι « η ΕΕ είναι κοινό σχέδιο νομικής ένωσης που οικοδομήθηκε πάνω σε παγκόσμιες αρχές τις οποίες ανέπτυξε ο δυτικός πολιτισμός». Την ίδια κίνηση έκανε και κατά τη διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης, με την ανθρωπιστική στάση που τήρησε στην κρίση στη Συρία, την ασυγκλόνητη προσταγή της στις δημοκρατικές αρχές στο θέμα του πραξικοπήματος στην Αίγυπτο, δείχνοντας το αντιφατικό και ασυνεπές πραγματικό πρόσωπο του δήθεν σύγχρονου και δημοκρατικού κόσμου.
Το νέο σενάριο έχει ως εξής: Η δύση εν τέλει συνειδητοποίησε ότι η ρητορική σύγκρουσης πολιτισμών, βλάπτει τις δικές της κοινότητες. Υπό την έννοια αυτή η δύση και ιδίως οι ΗΠΑ διδάχθηκαν πολλά από την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου και ανέπτυξαν νέα στρατηγική για να διαφυλάξουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους στον ισλαμικό κόσμο. Ο τίτλος της νέας στρατηγικής είναι «στρατηγική ελέγχου που στηρίζεται στην εντοπολιτισμική σύγκρουση και το χάος». Αυτό που εννοούν εδώ είναι η διαπίστωση των αδυναμιών εντός του ισλαμικού πολιτισμού και να συγκλονίσουν την αξιοπιστία του ισλαμικού πολιτισμού μεταξύ των ίδιων των μουσουλμάνων, πυροδοτώντας τις μεταξύ τους διαφορές και συγκρούσεις και να τους αναγκάσουν να αποδεχτούν τον ηγετικό «σωτήριο» ρόλο της Δύσης. Τα τελευταία χρόνια επικεντρώνονται στη στρατηγική αυτή. Η στρατηγική χάους που ονομάζεται και «Ισλάμ έναντι του Ισλάμ», αποσκοπεί στο να μετατρέψει σε θερμές συγκρούσεις αρχικά τις δογματικές διαφορές μεταξύ των Σιιτών και Σουνητών και τις διαφωνίες ανάμεσα στον Νέο-Σαλαφισμό και την παραδοσιοκρατία, τις ισλαμικές κοινότητες και ιδιομορφίες και σύγχρονες θρησκευτικές νοοτροπίες. Από την ίδια οπτική γωνιά πρέπει να αναλύσουμε εκ νέου και τις συζητήσεις μεταξύ κυβέρνησης και του κινήματος Γκιουλέν. Αυτή είναι και η βασική αιτία που άνοιξαν στην αρχή τον δρόμο της τρομοκρατικής οργάνωσης ΙΚΙΛ η οποία είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα, σε Συρία και Ιράκ και τώρα συγκροτούν διεθνή συνασπισμό δήθεν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Όσο περισσότερο αίμα θα χυθεί τόσο πετυχημένη θα είναι και η δικιά τους στρατηγική.
Είναι κρίσιμης σημασίας η στάση της Τουρκίας στο σημείο αυτό και κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να χαλάσει το παιχνίδι της Δύσης. Πρέπει να σημειωθεί ότι από την αρχή καταβάλλεται προσπάθεια για την προσχώρηση της Τουρκία στις συγκρούσεις στη Συρία. Σκοπός είναι να κάνουν την Τουρκία να πάρει θέση έναντι της διένεξης μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών και να την τραβήξουν μέσα σε μία μακρόχρονη σύγκρουση που θα συνεχιστεί χωρίς αποτέλεσμα. Η Τουρκία πρόβλεψε όμως με τη στρατηγική λογική το συγκεκριμένο σενάριο και αντιστάθηκε με υπομονή έναντι διαφόρων προκλήσεων, όπως κατάρρευση του μαχητικού αεροσκάφους της και το κύμα 1,5 εκατομμυρίων προσφύγων και των προκλητικών ειδήσεων των δυτικών ΜΜΕ, μη εισβάλλοντας στη Συρία. Μέχρι που η Δύση ξεκίνησε επιχείρηση εναντίον της ΙΚΙΛ. Ο αγώνας κατά της ΙΚΙΛ, αντίθετα από ότι προγραμματίζονταν, έπαψε να είναι εντοισλαμικός και χαρακτηρίζεται αγώνας «για όλη την ανθρωπότητα» Η Τουρκία πήρε την θέση της στον αγώνα που ξεκίνησε η Δύση. Το περιεχόμενο και το ταϊμινγκ της εντολής που εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να αναλάβει στρατιωτική δράση σε Συρία και Ιράκ είναι πολύ σημαντικό από την άποψη αυτή. Ο ρόλος της Τουρκίας δεν θα μπορούσε να είναι περαιτέρω εκβάθυνση και επέκταση της κρίσης στην περιοχή και ούτε έγινε. Η Τουρκία παίρνοντας τώρα την θέση της εντός του διεθνούς συνασπισμού πρέπει να συνεχίσει να εξηγεί επίμονα στη διεθνή κοινότητα ότι ο στόχος δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο με την τρομοκρατική οργάνωση ΙΚΙΛ και ότι βασικός στόχος πρέπει να είναι ο αφανισμός του περιβάλλοντος αστάθειας που δημιουργεί παθολογικά στοιχεία όπως η ΙΚΙΛ, αρχικά στη Συρία και γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή.
Πηγή : Ινστιτούτο Στρατηγικής Σκέψης