Η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης (48-2020)

Εν μέσω του δεύτερου κύματος πανδημίας του κορωνοϊού και του γενικού lockdown στην Ελλάδα, σε πρώτη φάση έκλεισαν τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και λίγες μέρες αργότερα ακολούθησαν και τα σχολεία της πρωτοβάθμιας, εφαρμόζοντας το σύστημα της τηλεκπαίδευσης.

Από την πλευρά της μειονοτικής εκπαίδευσης, αυτό είναι καταρχάς ευχάριστο νέο γιατί προσπερνάει δια της πλαγίας οδού τα τεράστια στεγαστικά προβλήματα των δύο μειονοτικών γυμνασίων και λυκείων σε Κομοτηνή και Ξάνθη, εκεί όπου ο συνωστισμός μέχρι και 30 ή 40 μαθητές ανά τάξη βάσει καταγγελιών που είδαν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, αποτελεί μια θλιβερή πραγματικότητα.

Συνδυαστικά με το πρόβλημα έλλειψης επαρκούς αριθμού καθαριστριών που επιβαρύνει τη λειτουργία των σχολικών μονάδων, θα τις καθιστούσε υγειονομικές βόμβες, μία ανησυχία που εξέφρασαν πριν το δεύτερο lockdown και τοπικοί φορείς.

Επανερχόμαστε τώρα στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία. Τα πάθη της μειονοτικής εκπαίδευσης φαίνεται δεν έχουν τελειωμό. Τέλη Νοεμβρίου είναι μία καλή περίοδος να βρίσκονται τα σχολεία σε πλήρη λειτουργία ως προς την σύνθεση και στελέχωση σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Είναι συγχρόνως και μια καλή περίοδος για να αναδειχθούν τα τεράστια προβλήματα και κενά.

Οι γονείς και τα μέλη της Σχολικής Εφορείας του Μειονοτικού Δημοτικού Σχολείο στο χωριό Κόμμαρος στον Έβρο κατήγγειλαν στα μέσα Νοεμβρίου ότι ακόμα δεν έχει εμφανιστεί δάσκαλος για τα δεκατρία (13) παιδιά του σχολείου, γιατί πολύ απλά από τις 14 Σεπτεμβρίου που άνοιξε τις πόρτες το σχολείο για να υποδεχτεί τους μαθητές δεν υπήρξε μέριμνα να διοριστεί δάσκαλος. Η λύση που δόθηκε είναι να μετακινούνται οι δάσκαλοι από το διπλανό χωριό εναλλάξ, δηλαδή μία μέρα για τα ελληνικά μαθήματα και μία για τα τουρκικά.

            Είναι το μειονοτικό δημοτικό σχολείο Κομμάρου το μοναδικό που αντιμετωπίζει το πρόβλημα έλλειψης εκπαιδευτικών; Δυστυχώς όχι. Και άλλα μειονοτικά δημοτικά σχολεία λειτουργούν χωρίς το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό.

            Τα κενά μόνο για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς του Μειονοτικού Προγράμματος, δηλαδή του τουρκόφωνου προγράμματος των μειονοτικών σχολείων, αγγίζουν σύμφωνα με εκτιμήσεις μέχρι και δεκαπέντε (15) θέσεις. Δεκαπέντε θέσεις (15) στο σύνολο εκατόν δέκα τριών (113) μειονοτικών δημοτικών σχολείων δεν είναι σίγουρα αμελητέος αριθμός. Όταν μιλάμε για δασκάλους ωστόσο, η έλλειψη ενός και μόνο δασκάλου είναι σημαντική διότι για τους μαθητές που τον στερούνται επηρεάζει όλη την εκπαιδευτική διαδικασία.  

            Είναι γεγονός ότι κάθε χρόνο υπάρχουν καθυστερήσεις στις προσλήψεις αναπληρωτών σε όλα τα σχολεία της Ελλάδος. Παρόλα αυτά, αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση των μειονοτικών σχολείων είναι ότι οι προσλήψεις των αναπληρωτών του μειονοτικού προγράμματος έρχονται τελευταίες, αφού έχουν ολοκληρωθεί όλες οι φάσεις των προσλήψεων αναπληρωτών της γενικής παιδείας στα δημόσια σχολεία και οι προσλήψεις αναπληρωτών εξειδικευμένων ειδικοτήτων.

Για ποιο λόγο δεν γίνονται ταυτόχρονες προσλήψεις με αποτέλεσμα να υπάρχουν τεράστιες χρονικές καθυστερήσεις είναι το ερώτημα πολλών αναπληρωτών μειονοτικών δασκάλων που περιμένουν με αγωνία τον διορισμό τους. Εύλογα και για τους ίδιους ακριβώς λόγους δημιουργείται αίσθημα αδικίας και διάκρισης στους δασκάλους του μειονοτικού προγράμματος και γενικότερης απαξίωσης της μειονοτικής εκπαίδευσης. Η έλλειψη δασκάλων συνεπάγεται έλλειψη διδακτικών ωρών, δυσαναπλήρωτα κενά, μείωση της συνολικής ποιότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας και εν τέλει, υποβάθμιση του μειονοτικού σχολείου.  

            Τον Αύγουστο του 2020, η Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Σοφία Ζαχαράκη, απάντησε σε ερώτηση του βουλευτή Ξάνθης Χουσεΐν Ζεϊμπέκ για τη διαδικασία πρόσληψης των καθαριστριών στα μειονοτικά σχολεία. Σε αυτήν απαρίθμησε ενέργειες του Υπουργείου οι οποίες αποδεικνύουν την στήριξη της πολιτείας στην μειονοτική εκπαίδευση. Ανάμεσα σε άλλα ανέφερε και το εξής:  «- η λήψη παιδαγωγικών μέτρων βελτίωσης της παρεχόμενης εκπαίδευσης (τη δυνατότητα πρόσβασης των μουσουλμανοπαίδων Θράκης στα Πανεπιστήμια της ημεδαπής, με τη θετική διάκριση του 0,5% επιπλέον θέσεων εισαγωγής, τη σύσταση Κλάδου ΠΕ 73 «Εκπαιδευτικοί Μειονοτικού Προγράμματος Μειονοτικών Σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θράκης» για την κάλυψη κενών οργανικών θέσεων και λειτουργικών αναγκών του μειονοτικού εκπαιδευτικού προγράμματος)». 

            Η σύσταση του κλάδου εκπαιδευτικών Μειονοτικού Προγράμματος των Μειονοτικών σχολείων είναι πράγματι ένα σημαντικό βήμα. Από την πόρτα του πανεπιστημίου ωστόσο μέχρι την πόρτα του μειονοτικού σχολείου φαίνεται ότι η διαδρομή είναι δύσβατη και περίπλοκη, γεμάτη από γραφειοκρατικά εμπόδια που καθυστερούν τους νέους δασκάλους να ασκήσουν το λειτούργημά τους.

            Στην παρούσα συγκυρία όπου για λόγους δημόσιας υγείας εφαρμόζεται το σύστημα της τηλεκπαίδευσης, οι μαθητές των μειονοτικών σχολείων που παρουσιάζουν ελλείψεις σε δασκάλους, είναι διπλά ζημιωμένοι. Ακόμα ωστόσο κι αν αυτό είναι συγκυριακό, οι μεγάλες καθυστερήσεις στην πρόσληψη των αναπληρωτών δασκάλων είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα που τείνει να γίνει θεσμός, συμπαρασύρει την ποιότητα της μειονοτικής εκπαίδευσης και δημιουργεί αίσθημα απαξίωσης του μειονοτικού σχολείου και διακριτικής μεταχείρισης των δασκάλων του μειονοτικού προγράμματος.