راه سازی در دوران امپراتوری روم

ساختن و نگهداری راه ها یک ستراتژی مهم سیاسی و نظامی در امپراتوری روم بود. امپراتوران به منظور ایجاد شبکه های ارتباطی و ترانسپورت نظامی مؤثر برای گسترش و اداره امپراتوری، تأکید زیادی بر راه سازی داشتند. شبکه راه که هر امپراتوری که به قدرت می‌رسید برای گسترش آن تلاش می‌کرد، یکی از دلایلی است که روم توانست سال‌ها سرپا بماند. شبکه راه ساخته شده توسط رومیان بیش از 200 هزار کیلومتر از روم شروع می شود و به انگلستان، کل اروپای غربی، سوئیس در شمال اروپا و آناتولی در شرق و به ایران می رسد. این امکان آن را فراهم می کند که روز به روز دولت تقویت گردد و ارتباطات، سفرهای نظامی و تجارت به راحتی صورت بگیرد.

در امپراتوری روم، راه ها با سنگفرش تثبیت شده ساخته می شدند. این راه ها عموماً صاف و بادوام طراحی می گردیدند. راه ‌های رومی نسبت سنگفرش‌های بلندشان، به‌ویژه در کنار جاده‌ها، شهرت دارند. راه ها به طور منظم نگهداری می شوند و اردوی روم دارای واحدهای ویژه برای تعمیر و نگهداری جاده ها است.

راه ‌های روم علاوه بر ارائه مزایای نظامی و تجاری، تعامل فرهنگی بین مناطق و جوامع مختلف امپراتوری را نیز تسهیل می ‌کرد. نسبت موجودیت این راه ها، جریان اطلاعات، نظریات و تجارت بین مردم در مناطق مختلف امپراتوری روم تضمین گردید. این سیاست راهسازی که برای قرن ها بدون وقفه اجرا شد، نقش حیاتی در گسترش، اداره و حفظ قدرت نظامی امپراتوری داشت.

نسبت موجودیت این راه ها، ما به راحتی می توانیم ببینیم که تمام جاده های موجود به نوعی به روم، پایتخت امپراتوری متصل هستند. با این حال، دلیل دیگری پشت این جمله وجود دارد که همه راه ها به روم منتهی می شوند. این عبارت که اولین بار توسط شاعر فرانسوی آلن دو لیل در سال 1175 به کار رفت، ارتباط نزدیکی با امپراتور آگوستوس دارد که در سال 14 پس از میلاد درگذشت. آگوستوس نقطه عطفی را که در پایتخت برپا کرد تا نشان دهد روم و خودش در مرکز جهان قرار دارند، به عنوان آغاز همه محاسبات جاده ای اعلام می کند. کنستانتین که تقریباً 300 سال بعد به سلطنت رسید، سنگ میلون را که مشابه این سنگ است در استانبول پایتخت جدید امپراتوری برپا می کند و این مکان را مرکز جهان اعلام می نماید.