ابرهیم کالین: قطعا از دست دادن ترکیه نمی تواند اروپا را جایی بهتر و یا امنتر کند

پارلمان اروپا در دوره ای که در بررسی مسائل واقعی چون تبعیض نژادی فزاینده، دشمنی با خارجیان، گروههای ضد مهاجرین، رادیکالیزم، بیگانه ستیزی و اسلام هراسی ناموفق مانده است، تصمیم جنجال آفرینی بر علیه ترکیه اتخاذ کرد. اروپا با مسائل داخلی خود نکته نظراتش با ملی گرائیهای خرد و روند برکسیت را تنگتر کرده و پیوندش را از دست می دهد.  تصمیم پارلمان اروپا در رابطه با تعلیق مذاکرات با ترکیه که در 24 ام اوت اتخاذ کرده است، باید در چهارچوب وسیعی که حاوی ترسهای به اشتباه جای داده شده، پیش داوریهای کهنه و پوپولیسم سیاسی باشد، مورد ارزیابی قرار داده شود. این تصمیم برغم اینکه از نظر سیاسی متعهد کننده نمی باشد، اقلیم سیاسی زهرآگین و نکته نظر استراتژیکی تنگ شده در پارلمان اروپا را منعکس می کند. این وضعیت پوپولیسم سیاسی ضد ترک فزاینده در اروپا را تغذیه می کند. قاره قدیم، پیشداوریهای کهنه خود علیه ترکها و ترکیه را در میان می گذارد. فقط این تصمیم بیش از اینکه به تنهایی به ترکیه گفته شود، برای گرفتگی در افق سیاسی اروپا گفته می شود.

روزی نیست که برخی ها در اروپا شانس خود را در راستای گرفتن امتیاز و حمله به رجب طیب اردوغان و ترکیه که دیگر بصورت کار پر درآمدی در آمده است، خود را امتحان نکند. سیاسیون، روزنامه نگاران، کمدین ها، هنرمندان و دیگران اردوغان را آنچنان بصورت وسوسه ای در آورده اند که کلمه اردوغان دیگر به فردی که رئیس جمهور ترکیه می باشد، اشاره نمی کند. فقط هر وقت که این انسانها خود را مخالف، مهاجم و پیروز احساس کرده و در جستجوی پیدایش یک دیگری باشند که خود خوب حس بکنند، آنوقت به یک مفهوم معلوم و نامعلومی که به یاریشان فرا خوانده شود، اشاره می کند.

ما تحقیرهای این گروه گریبانگیر وسوسه اردوغان و امیدشان به تبدیل این جنجالها به یک واکنش معلوم با توسل به دلالی ترس را نیز دیدیم. واکنشی که امید آنرا دارند و سپس مجددا اردوغان را هر وقت و در هرکجا که نیاز دارند، مورد استفاده قرار خواهند داد. از مفهوم  " حامیان اردوغان " که یک مفهوم مبهم و پراستفاده ای می باشد، برای شیطانی کردن استفاده خواهند کرد. همانطوریکه الف کاندمیر یک زن مسلمان ترک – آلمان می گوید، اردوغان بصورت یک نوع تحقیر در آمده است. دشمن فنا ناپذیری که پیش داوریهای قدیم در آن منعکس شده است. اردوغان هر چیزی ست که در اروپا جایی ندارد.

نمونه این تصویر هراسناک را می توانید در شماره ویژه سپتامبر مجله در اشپیگل آلمان که حمله به اردوغان بشکلی سیستماتیک را بصورت عادت در آورده است، مشاهده بکنید. در عکس روی جلد مجله اردوغان بعنوان یک پدر مافیا عینک آفتابی زده و در حال تماشای مسجد سلطان احمد که دو مناره آن با موشکها تجهیز شده، به تصویر کشیده شده است. انعکاس تصویر منارهای مبدل به موشکها بر روی شیشه های عینک آفتابی اردوغان، تلویحا آتش و ظلم را بازگو می کند. تیتر مجله نیز این پیام را می دهد، ترکیه آزادی خود را از دست می دهد.

واقعیت انتشار شماره مذکور مجله در اشپیگل تنها دو ماه قبل از اقدام برای کودتای 15 جولای سازمان تروریستی فتح الله گولن جالب توجه می باشد. شاید نیز این مجله آلمانی از ناموفق ماندن کودتا خوشحال نشده است. اگر کودتا موفق می شد، شاید هم از آن طرفداری می کرد. حتی عکس فتح الله گولن را بعنوان رهبر کودتاها که آزادی ترکیه را پس داده است، در حال خندیدن ( و یا گریه کردن ) چاپ می کرد. در اشپیگل کودتا را بعنوان چیز خوبی برای دموکراسی جشن گرفته و از استعداد خبردهی برتر خود در زمینه توضیح اینکه " در اصل بین دموکراسی و کودتای نظامی هیچ تضادی وجود ندارد " استفاده می کرد.

این نشریه باید روشن کند که کشورهای اروپایی و از جمله آلمان با اسکان تروریستهای پ.ک.ک و حمایت از آنها و نیز کسانیکه در ضدیت با اردوغان به سر می برند به چه صورت در حال دفاع از دمکراسی است.  دراشپیگل همچنین باید بتواند توجیه کند چرا تظاهراتی که در حمایت از دمکراسی در شهر کلن برگزار می گردد از دید رسانه های آلمانی، تا این حد دچار مشکل می شود و یا اینکه چرا به تظاهرات تروریستهای پ.ک.ک که چند هفته بعد از آن برگزار می گردد اجازه داده می شود، بدون اینکه در قبال برگزاری آن نگرانی ای مشاهده شود؟!

آنها می توانند برای مشروع نشان دادن جنایات گروههای نئو نازی و یا مخفی کردن آن، برخی راههای سحرآمیز دست و پا کنند. آنها می توانند با توطئه چینی برای ترکهای مقیم آلمان، اقدامات جنایتکارانه نئونازیها را محقانه جلوه دهند. آنها می توانند با تصویر سازی یک هیتلر خیالی مدعی شوند که این قبیل جنایتکاران همواره از میان جامعه ایشان پدیدار نمی شود و یا اینکه برای تسکین بخشیدن به اقدام بسیار جنایتکارانه هلوکاست، در تصور خود نسل کشیهای جدیدی را کشف کنند و در این راستا افسانه سازی کنند. آنها می توانند اقدامات مبتنی بر اسیمیلاسیون را همانند رفتارهای همسو با انتگراسیون جلوه دهند و مهاجرین را به صورت افراد خوب(کسانیکه شبیه انان هستند) و بد (کسانیکه متفاوت از آنان می باشند و به صوت یک گوسفند به انها نگاه می شود) تقسیم کنند.

این وسواسی که در مورد اردوغان در آنها ایجاد شده وسواس سالمی نیست. در واقع وسواسی است که از برآیند موضوعات متنوع و برخی مسائل عمیق روانی تولید شده است. این وسواس حتی در زمینه ناراحتی موجود از زندگی ترکها و مسلمانان در اروپا و نیز در بستر توافقنامه امضاء شده میان آنگلا مرکل صدراعظم المان در رابطه با مهاجرین با ترکیه نیز مشهود است. ضمن اینکه بهانه خوبی نیز هست برای فرار از مسائلی که در حال نزدیک تر شدن به اروپا می باشد.  این روش و منش، رفتارهای نژادپرستی را عادی می کند و گفتمان متکی بر راست گرایی افراطی و نیز اسلام هراسی را قویتر می سازد.

این در حالی است که جلد مجله دراشپیگل نیز براساس نژادپرستی و اسلام هراسی طراحی شده است. بگونه ایکه در تصویر موجود بر روی جلد این نشریه، مناره مساجد همانند موشک ترسیم شده و اسلام به مثابه یک دین تروریستی قلمداد می گردد و همچنین اردوغان به عنوان رهبر موج جدید تروریسم معرفی می شود که احتمالا مخالف تمدن اروپا است. اما آنچه که روشن است این نشریه همچنان در دیدگاه کلاسیک مبتنی بر آنتی سیمیتیزم گرفتار مانده است. یعنی اینکه وابستگی های دینی، فرهنگی و قومی افراد را مورد دقت قرار داده و به ان همانند گذشته به این علقه ها حمله می کند. همانند تخم مرغهای شانسی روسیه که از درون هر تخم مرغ، تخم مرغ دیگری خارج می شود در اینجا نیز از حمله به اردوغان، ترک ستیزی، از ترک ستیزی، اسلام ستیزی و از اسلام ستیزی، بیگانه ستیزی و از درون ان نیز نژادپرستی خارجی می شود. در واقع همه این ها ذهنیتی واحد و همانند حلقه های پیاز هستند.

پارلمان اروپا، نشریه دراشپیگل و همانند اینها، به جای اینکه به ملت جسور ترک و اردوغان به خاطر متوقف کردن کودتا حمله کنند می بایست در برابر آنها تعظیم نمایند. کاری که ملت ترکیه در 15 جولای کرد صرفا به معنی نجات دمکراسی در ترکیه نبود، بلکه آنها از دمکراسی در هر جای جهان حمایت کردند. آنها آن شب تنها از امنیت ترکیه دفاع نکردند بلکه امنیت بالکان و اروپا را نیز تحت حمایت خود قرار دادند. به همین دلیل لازم است که اروپا به جای حمایت از تروریستهای پ.ک.ک. در برابر انها از موضعی صریح اتخاذ کند. در این دوران که همه به هم وابسته هستند اگر یکی از اعضا امنیت نداشته باشد این به معنی آن است که هیچکس امنیت ندارد.

اروپائیان با در آغوش کشیدن تمامی آنهایی که به ترکیه حمله می کنند کار بسیار اشتباهی مرتکب می شوند. قطعا از دست دادن ترکیه نمی تواند اروپا را جایی بهتر و یا امنتر کند.

اما به نظر میرسد که در اروپا در برابر این همه دشمنی با ترکیه و حقه بازیهای سیاسی، افرادی هستند که منطقی و واقع بینانه رفتار می کنند. اینها کسانی هستند که از ارزشهای مهمی چون دمکراسی، آزادی و برتری حقوقی بدون اینکه فرقی میان ملل قائل شوند حمایت می کنند. آنها کسانی هستند که بر ضرورت فوری همکاریهای مشترک برای حل و فصل مسائل جهانی آگاهی دارند و همسو با جریانهای عوام فریبانه ضدیت با خارجیان و مهاجرین در اروپا نیستند. آنها پیروی این دیدگاه پراگماتیستی که دمکراسی را فقط در صورتیکه به نفع انها باشد حمایت می کنند هم نیستند. این جماعت دنیای امروز را که به صورتی جدی درگیر مسئله مهاجرت است به عنوان یک واقعیت مورد قبول قرار می دهند و در قبال آن رفتاری مسئولانه و اخلاقی از خود نشان می دهند. آنها ترکیه را نیز به عنوان یک دشمن و یا یک کشور غیرخودی نمی بینند بلکه آنرا به عنوان یک شریک مشاهده می کنند. آنها از عقده اودیپوس نیز علیه ترکیه و اردوغان برخوردار نیستند.

اینها همان انسانهایی هستند که بر این باورند که نباید در برابر فرصت طلبی اروپا تسلیم شد. آنها درصدد دفاع از پیوندهای میان ترکیه و اروپا و حتی جهان هستند و در این راه مبارزه می کنند. آنها از مشاهده رفتار اروپا در قبال بزرگترین موج مهاجرت نیم قرن اخیر شرمنده شده و برای حل این مسئله در تلاش یافتن راههای مسئولانه هستند. این افراد به صورتی جدی از حماسه ملت ترکیه در رفع کودتای 15 جولای حمایت می کنند و بر این باورند که امنیت ترکیه همان امنیت اروپا است. آنها همان کسانی هستند که به رغم همه سختیها، می توانند اروپا را از بن بست فکری و خواب کنونی رهایی بخشند.