روند اختراع تصادفی سلفون

انسان‌ها از روزی که به دنیا آمده‌اند دارای غرایز اولیه بوده‌اند. "نظریه نیاز" که توسط پروفسور معروف روانشناسی آمریکایی آبراهام مازلو ارائه شده است، اینها را به ترتیب خاصی قرار می‌دهد. بر این اساس، نیازهای اولیه مردم غذا، نوشیدنی و مسکن است. بنابراین از بدو تولد اولین نیاز ما خوردن است. در دوره مدرن «حفظ غذا در شرایط مناسب» نیز به این نیاز اضافه شده است. سال‌هاست که مردم به دنبال راه‌هایی برای نگهداری غذای خود در شرایط مناسب بوده‌اند، اما یکی از آنها وجود دارد که یکی از وسایل ضروری در آشپزخانه همه خانم‌ها، چه خانم‌های شاغل و چه خانه‌دار است و با استفاده از آن وارد زندگی ما شده است. از اولین روزی که اختراع شد، نقطه کاربری آن دائماً تجدید شده است.

نوار سلفون یک پوشش شفاف و چسبنده است که اغلب در بسته‌بندی استفاده می‌شود. ریشه این کلمه از زبان فرانسوی گرفته شده است که از ترکیب دو کلمه سلولز و شفاف گرفته شده است. مخترع، یک ​​شیمیدان و مهندس نساجی سوئیسی به نام ژاک ادوین براندنبرگر است. وی روزی  در خلال صرف شام در رستورانی، از ریخته شدن نوشیدنی روی یک سفره بسیار زیبا توسط مشتری که روبروی او نشسته بود، ناخشنود شد. هنگامی که این حادثه اتفاق افتاد، براندنبرگر که شاهد تعویض کل سفره توسط گارسون شده بود، از صاحب رستوران پرسید که با سفره چه کار کرده‌اند؟ او نز در پاسخ گفت، آن را دور انداختیم، زیرا نتوانستیم لکه را پاک کنیم. براندنبرگر در پی دریافت این پاسخ تصمیم گرفت از یک پوشش ضد مایع استفاده کند که می‌توان روی پارچه به کار برد. براندربرگر ابتدا پارچه را با نوعی از مشتقات سلولز پوشاند، اما این آزمایش با شکست کامل به پایان رسید زیرا سلولز پارچه را بسیار سخت و غیرقابل استفاده کرده بود. آزمایش‌های دانشمند سوئیسی ناموفق بود، اما زمانی که او سعی کرد پوششی را که ساخته بود از بین ببرد، متوجه شد که به طور شفاف در حال کنده شدن است. قسمت کنده شده علاوه بر شفاف بودن، نازک، چسبناک و غیر قابل نفوذ برای آب و هوا بود. شیمیدان سوئیسی تصادفی هم که باشد، یک محصول پوششی جدید را کشف کرده بود.

براندنبرگر با آموختن از اولین آزمایشات خود و تغییر روش تولید، اولین دستگاه تولید سلولز ورق شفاف را در سال 1908 ساخت. در سال 1912، اختراع براندنبرگر به عنوان یک لایه نازک و انعطاف‌پذیر مورد استفاده در ماسک‌های گاز شناخته شد. این مخترع سوئیسی که اختراع خود را نیز ثبت کرده بود، نام این پوشش شفاف و چسبنده را «سلفون» گذاشت و پس از مدتی تمام حقوق خود را به یک شرکت بزرگ شیمیایی فروخت.

چیزی که اختراع براندنبرگر را به شهرت جهانی رساند، یک شرکت تولید کننده آب نبات و شکلات در ایالات متحده بود. این شرکت محصولات خود را با بسته‌بندی آنها با سلفون ضد آب و هوا به بازار عرضه کرد. هدف آنها این بود که محصولات خود را براق‌تر نشان دهند، اما با نتیجه غیرمنتظره‌ای روبرو شدند. آب نبات‌ها و شکلات‌های پیچیده شده در سلفون کهنه نشدند و مانند زمان تولید تازه ماندند. هنگامی که این روش خطر کهنه شدن محصولات را از بین برد، سایر شرکت‌های مواد غذایی که رقیب بودند شروع به استفاده از سلفون برای پوشش محصولات خود کردند.

4 نوع پوشش سلفون براق، مات، صدفی و فلزی وجود دارد که روز به روز بر میزان کاربرد آن افزوده می‌شود. این اختراع تصادفی که به سلامت و طولانی‌تر ماندن محصولات غذایی به دلیل هوابندی آن کمک می‌کند، همچنین عمر هر ماده‌ای را که با آن پوشانده شده است، اعم از چوب یا فلز، افزایش می‌دهد. علاوه بر این، پوشش سلفون از محصولاتی که به راحتی تحت تاثیر آب یا رطوبت به خصوص کاغذ قرار می‌گیرند، هم محافظت کرده و هم درخشندگی و شادابی می‌بخشد.