از اتاق تاریک تا عکاسی امروزی

زمانی که دوربین که اکنون در جیب ما جای می گیرد، برای اولین بار ساخته شد، یک اتاق بزرگ را پر کرد.

پایه های عکاسی بر اساس یک اصل نوری به نام دوربین تاریک است. این وسیله که در زبان لاتین به معنای اتاق تاریک است، در واقع بر این اصل استوار بود که نوری که از طریق یک سوراخ کوچک وارد اتاق می شود، نمای بیرون را به صورت تصویری وارونه در داخل اتاق منعکس می کند. در قرن دهم، دانشمند عرب ابن هیثم اولین استفاده از دوربین تاریک را با توضیح علمی آن بیان کرد. این وسیله جالب به عنوان ابزار نقاشی توسط هنرمندان رنسانس نیز استفاده می شد. با این حال، در آن زمان تصویر جسم مورد نظر تنها قابل مشاهده بود، هیچ فرمولی برای ثبت تصویر آن وجود نداشت.

قرن نوزدهم شاهد تحولات انقلابی در تاریخ عکاسی بود. جوزف نیکفور نیپس به عنوان اولین کسی که در سال 1826 توانست نمای بیرونی را به طور دائم بر روی یک سطح ضبط کند در تاریخ ثبت شد. این تصویر که به عنوان اولین عکس جهان شناخته می شود از پنجره خانه نیپس گرفته شده است و با زمان نوردهی هشت ساعته می توان تصویر را ثبت کرد. مخترع با ایجاد یک سطح حساس به نور با استفاده از نوعی ماده پوششی، به طور دائم تصویر را روی یک صفحه فلزی ثبت نمود. اما این یک فرآیند بسیار پر زحمت و طولانی بود.

این اولین دوربین چیزی نیست جز یک دوربین تاریک که به اندازه یک اتاق است. این دستگاه بزرگ که نور را وارد می کند و تصویر را منعکس می کند، ابتدایی ترین شکل عکاسی است. با گذشت زمان، فعالیتهای نیپس توسط مخترع فرانسوی لوئیس داگر توسعه یافت و در سال 1839 روش عملی تری برای عکاسی به نام داگرئوتیپ متولد شد. این یک نقطه عطف در تاریخ عکاسی بود و آن اتاق های بزرگ کم کم تبدیل به دستگاه های قابل حمل شدند.

تغییرات در دوربین ها از روزهای اولیه تا امروز، هم توسعه فناوری و هم نحوه درک مردم از جهان را به شدت تغییر داده است. امروزه می‌توانیم هزاران عکس در چند ثانیه با دستگاه‌هایی به کوچکی یک تلفن همراه بگیریم بدون در نظر گرفتن این که این عمل زمانی با آزمایش های نوری ساده در یک اتاق بزرگ آغاز شده است.