موزه‌‌های آناتولی

موزه آثار ترک-اسلام که به عنوان آخرین موزه دولت عثمانی در سال 1914 تاسیس شد، در ساختمان مجتمع مسجد سلیمانیه با نام اوقاف اسلامیه آغاز به خدمت کرد. نام این موزه در دوران جمهوریت به نام امروزی تغییر یافته و در سال 1983 با انتقال به کاخ ابراهیم پاشا بیش از یک قرن است که برای بازدیدکنندگان آثاری بینظیر و غنی به نمایش می‌گذارد.

یکی از بااحتشام‌ترین کلکسیون‌های موزه آثار سنگی است که قدمت برخی از آنها به قرن هفتم می‌رسد. این آثار از نظر دورانی که بدان متعلق هستند و تنوع‌شان جلب دقت می‌کنند. قدیمی‌ترین قطعه در بخش آثار سنگی موزه متعلق به دوره امویان یعنی قرن هفتم می‌باشد. این سنگ که از سوی عبدالملک بن مروان خلیفه اموی با هدفِ نشان دادن مسافت بین قدس و دمشق به رهگذران ساخته شده از آنجایی که یکی از آثار نادر متعلق به عصر ظهور اسلام است بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد.

قطعات گچ‌بری دیوار متعلق به قرن نهم و کاسه درب‌دار متعلق به همان دوره با طرح‌های هندسی و ظریف امکان شناخت هنر دوران اولیه ترک-اسلام را فراهم می‌کند. دوران سلجوقی آناتولی بدون شک یکی از دوره‌های ویژه تاریخ هنر ترک-اسلام است. بخصوص رسیدن به یک سنتز چشمگیر با فرهنگ بیزانس این دوره را بی‌نظیرتر می‌کند و گنجینه‌های فرهنگی دوران سلجوقی آناتولی ویژگی‌های خاص خود را دارند.

نیم‌تنه زن که قدمت آن به قرن سیزدهم رسیده و چنین تخمین زده می‌شود که متعلق به عمارت علاء‌الدین باشد، تنها یکی از این گنجینه‌های ارزشمند است. برجسته‌کاری‌های تزئینی بنا به شکل اژدها و جنگجویان، نشانگر احتشام فرهنگ هنر آن دوران می‌باشد. در دوران دولت عثمانی نیز نمونه‌های بینهایت زیبایی از آثار سنگی خلق شده و شمار زیادی آثار فرهنگی بوجود آمده است.

در بخش آثار سنگی موزه یک کتیبه بینظیر متعلق به دوران دولت عثمانی به چشم می‌خورد. در کنار این اثر یک شیر آب متعلق به قرن نوزدهم به نمایش گذاشته شده است. این شیر آب که در دوران سلطان محمود دوم ساخته شده، کتیبه بالای آن و تاج‌های برگی به سبک باروک و نقش و نگارهای گل در دو سوی آن سمبل فرهنگ عالی دولت و حمایت آن از ملت است. آثار فرهنگی منتقل‌کننده حکایت‌های قدیمی به نسل‌های آینده هستند که گاه با حیرت و گاه با عبرت به آنها گوش می‌سپاریم.