برنامه ای اختراعات تصادفی و تسهیلات زنده گی - تاریخچه جعبه سیاه طیارات

سفرهای هوایی در سایه پیشرفت‌های تکنولوژیکی در زمینه هوانوردی از گذشته تا کنون و اعمال دقیق قوانین امنیتی بین‌المللی، با امنیت شده است. آمارها نشان می‌دهد که امن‌ترین روش حمل و نقل در جهان، سفر هوایی است. با وجود این، خطر از دست دادن همزمان بسیاری از مسافران در صورت وقوع حادثه، هرروز اقدامات جدیدی را الزم می‌سازد. ساده ترین راه برای یافتن علت سانحه های، جعبه‌های سیاه هستند که حاصل یک سلسله الهام و تصادف ها بوده و رنگی متضاد با نام خود دارند.

جعبه‌های سیاه ابزارهایی هستند که در آن‌ها تمام داده‌های مربوط به پرواز و تمام مکالمات بین پیلوت‌ها، چه بین خودشان و چه با واحدهای ترافیک هوایی که در جریان پرواز با آن‌ها در تماس هستند، در طول سفرهای طیاره مذکورثبت می‌شود. به این ترتیب تمام عوامل داخلی و خارجی که باعث بروز حادثه شده‌اند در واقع در حافظه این جعبه کوچک ذخیره می‌شوند. تا سال 1949 هیچ جعبه سیاهی در طیارات مسافربری ملخ‌دار با ظرفیت کرسی های محدود وجود نداشت. برای همین، تا زمانی که دلیل قابل مشاهده‌ای وجود نداشته باشد، یافتن دلایل حادثه تقریبا غیرممکن بود. در سال 1949 اولین طیاره ای  مسافربری جهان با موتور جت به آسمان پرواز کرد. این تحول که در ابتدا با کنجکاوی و شادی زیادی همراه بود، طولی نکشید که سقوط‌های پی در پی طیارات در عرض چند سال، سرنوشت حمل و نقل هوایی را به خطر انداخت.

دیگر، انجنیران مشغول کاردر این زمینه تنها یک هدف داشتند، آن‌ها می‌خواستند که برای جلوگیری از سقوط طیاراتی صاحب سرعت جت، جزئیات مشکلات در طول پرواز را دریابند. واما، یافتن شاهدان و به دست آوردن اطلاعات الکترونیکی در مورد خطای تخنیکی یا از جانب پیلوت که کیلومترها بالاتر از سطح زمین رخ می‌داد، بسیار دشوار بود، زیرا تقریباً همه مسافران و خدمه پرواز پس از حادثه جان خود را از دست داده و لوازم و تجهیزات زیادی از این طیاره باقی نمی‌ماند. برای دستیابی به نتایج با تکنالوژی آن سال‌ها، ایده‌های جدیدی مورد نیاز بود.

بعضی از طیارات آزمایشی نظامی که در طول جنگ جهانی دوم توسعه یافتند، دستگاه‌هایی داشتند که داده‌های پرواز را روی نوارهای مقناطیسی ضبط می‌کردند، اما این دستگاه‌ها قوی نبودند و صدا را ضبط نمی‌کردند. به گفته دیوید وارن، دانشمندی که در آزمایشگاه تحقیقات هوانوردی استرالیا کار می‌کند، صحبت‌هایی که پیلوتان بین خود داشتند برای تعیین علت حادثه بسیار مهم بود، زیرا اگر مشکلی در پرواز وجود داشت، پیلوتان آن را بهتر می دانستند. وارن با الهام از ضبط کننده های طیاره ای  نظامی، آستین های خود را بالا زد تا دستگاهی مقاوم در برابر تصادف ایجاد کند که مکالمات کابین پیلوت را همراه با داده های پرواز ضبط کند و اولین نمونه جعبه سیاه را در سال 1957 آماده کرد. با این حال، مدیران آنها پروژه را متوقف کردند و گفتند: "سقوط  طیاره در استرالیا بسیار کم است و این جعبه سیاه بسیار گران است." سر رابرت هاردینگ، یک مقام پروازهای هوایی بریتانیایی که یک سال بعد از این کشور دیدن کرد، ازمشاهده ای  جعبه سیاهی که به طور تصادفی هنگام بازدید از آزمایشگاهی که وارن در آن کار می‌کرد، بسیار تحت تأثیر قرار گرفت و انجنیراسترالیایی را به انگلستان دعوت کرد.

دستگاهی که توسط وارن ساخته شد توجه زیادی را از سوی انجنیران بریتانیایی به خود جلب کرد و مرحله تولید اولین  نوع جعبه‌های سیاه در سال 1962 آغاز شد. جعبه‌های سیاه که ویژگی‌های ضبط و ذخیره‌سازی بهتری دارند، در یک محفظه مقاوم در برابر آتش و ضربه قرار می‌گیرند و سطح بیرونی آن برای تشخیص آسان در میدان پس از حادثه به رنگ زرد رنگ آمیزی شده است، برای اولین بار در سال 1963 در تمام طیارات تجاری در استرالیا اجباری شد. اختراع او می‌توانست وارن را ثروتمند کند، اما او برای ثبت اختراع اقدام نکرد و به این ترتیب اختراع جدید او به سرعت در سرتاسر جهان گسترش یافت. جعبه‌های سیاهی که امروزه در تمامی طیارات اعم از نظامی وغیرنظامی استفاده میشود در قسمت دم طیاره قرار دارد که در هنگام حادثه کمترین آسیب را می‌بیند. این دستگاه که از آلومینیوم و فولاد ضد زنگ ساخته شده و از مواد عایق مخصوص داخل و خارج استفاده می‌کند، توانایی تحمل دمای 1000 درجه و فشار 6000 متر زیر آب را دارد. داده‌های به‌دست‌آمده از جعبه‌های سیاه در طول سال‌ها در با امنیت تر کردن سفر خطوط هوایی و شاید نجات جان هزاران نفر از اهمیت کلیدی برخوردار بوده است.