چشم انداز تمدن جهانی از دیگاه تورکیه چهارشنبه 21 سنبله 1397 هجری شمسی -37-

در این برنامه بحثی داریم به قلم پروفسور قدرت بلبل رئیس دانشکده علوم سیاسی دانشگاه ییلدیریم بایزید تحت عنوان " بالای سوریه چه میگذرد؟":

جنگ سوریه در هفتمین سال خود نیز بی رحمانه ادامه دارد. حملات رژیم اسد و روسیه به ایدیلب، آخرین منطقه از چهار منطقه ای که در طول روند آستانه به عنوان مناطق کاهش تنش اعلام شده بودند، در دستور کار جهان قرار گرفته است. در سراسر دنیا، موضوع آوارگی میلیون ها نفر در پی این حملات و استفاده و یا عدم استفاده از سلاح کیمیاوی در طول این حملات، را با کمال خونسردی، مورد مباحثه قرار میدهد. گویی درباره سناریوی جدید یک سریال تلویزیونی بحث میکنند. تا این حد بی پروا، بی وجدان و سنگدل شده اند...

اکنون توجه شما را به ارزیابی های پروفسور قدرت بلبل رئیس دانشکده علوم سیاسی دانشگاه ییلدیریم بایزید در اینمورد جلب میداریم:

تورکیه، ایران و روسیه به عنوان طرفین روند آستانه هفته گذشته با برگزاری نشستی در تهران گرد هم آمدند. در جریان این نشست، آینده ایدیلب و به طور کلی سوریه مورد بحث و بررسی قرار گرفت. نشست تهران، به ملموس ترین شکل ممکنه نشان داد، در جهانی که غرب از دور وعده های دروغین داده و نهادها و جامعه بین المللی سکوت اختیار کرده اند، تورکیه صادقانه برای جلوگیری از قتل عام سوریه یی ها به تنهایی مبارزه میکند. پخش زنده مذاکرات از سوی ایران بدون اطلاع تورکیه و روسیه، وسیله ای شد تا یک بار دیگر جهان به این حقیقت با تمام برهنگی اش پی ببرد. گویا فراموش شده و صدای میکروفون باز مانده بود.  ولی متاسفانه از دیگر رهبران جملاتی در باب نگرانی از بحران انسانی در سوریه به گوشمان نخورد. رجب طیب اردوغان رئیس جمهور تورکیه بارها با ضرورت اعلام آتش بس تاکید کرد. اردوغان گفت که تورکیه از 4.5 میلیون پناهجو که اکثریت آنان را سوریه یی ها تشکیل میدهند، میزبانی میکند. در حالی که تورکیه نیز میتوانست همانند دیگر کشورها، درهای خود را به روی پناهجویان و قلب خود را به روی انسانیت ببندد. اروپا با دیدن چند مهاجر، همه ارزشها، حقوق بشر و شعارهای "آزادی، برابری و برادری" را به باد فراموشی سپردند. تورکیه نیز میتوانست همانند برخی از کشورهای اروپایی با نفرت رفتار کند. در اصل تورکیه قادر به چنین رفتاری نیست. زیرا تورکیه به خاطر داشتن تاریخ، وجدان و احساس مسئولیت یعنی وجوه و خصوصیتهاییکه  آن را از دیگر کشورها متمایز کرده، قادر به چنین رفتاری نبوده و نخواهد شد.

در هفتمین سالگرد این جنگ، متاسفانه تغییری در مواضع طرفین ایجاد نشده است. روسیه با هدف تاثیر بیشتر در بحیره مدیترانه از طریق پایگاه هایی که در سوریه دارد و رویارویی با غرب نه در گرجستان، اوکراین و کریمه بلکه در جغرافیایی دورتر، به حمایت از رژیم سوریه ادامه میدهد.  ایران نیز به سیاست توسعه طلبانه منطقه ای خود در داخل سوریه نیز ادامه میدهد. اظهارات علیرضا ذکانی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی، که با نزدیکی اش به آیت الله خامنه ای رهبر دینی ایران شناخته میشود، مبنی بر اینکه "سه کشور عربی در دست ایران بوده و به انقلاب اسلامی وابسته هستند و صنعا نیز چهارمین پایتخت عربی است که در راه پیوستن به انقلاب ایران گام برداشته است" نشان از توسعه طلبی منطقه ای کشور ایران دارد. نمیدانم چند کشور آنطور که ذکایی ادعا کرده در دست ایران است. ولی تحولات به وقوع پیوسته در این کشورها، نشان میدهد مردم این مناطق، ایران را مسئول حوادث به وقوع پیوسته در کشورهایشان و خونریزهای بیگناهان شده میدانند. ریختن به جاده های مردم شهر بصره دومین شهر بزرگ عراق که اکثریت جمعیت آن را شیعیان تشکیل میدهند، در اعتراض به ایران، به آتش کشیده شدن سرقنسول گری ایران، درس عبرت بزرگی برای ایران بعلت پیروی از سیاست های توسعه طلبانه در برخی از کشورهاست. کذا عدم ترجیح ایران از سوی مهاجرین که رفتن به اقصی نقاط جهان را ترجیح میدهند، برای اقامت ،نشانه عدم امیدواری آنها به برخوردهای مذهبی گرایانه، رابطه همسایگی و یا ارزشهای انسانی این کشور است.

یگانه کشور کلیدی و اساسی عامل پشت پرده جنگها در سوریه عبارت از اسرائیل است. اسرائیل از همان اوایل آغاز جنگها در منطقه برای تضعیف قوای همه یی رقبای منطقوی خویش از طریق به درزا کشیده شدن در گیریها بوده و در این راستا عمیقا در فعالیت بوده در صدد استثمارآنها با پیروی ازیک سیاست بسیار خاموشانه بوده است. این سیاست یهودیان صیهونیست پیش بینی کننده ستراتیژی " اسرائیل بزرگ" در برگیرنده سرحدات اراضی  که در چارچوب  ادعای "ارض موعود" یعنی خاکهای وعد کرده شده برای اسرائیلیان، که در بر گیرنده بعضی از خاکهای مربوط به شرق تورکیه نیز میباشد.  و حتی اینکه از همان اوایل کار در این راستا فعالیتهای سیاسی در جریان بوده است. چنانچه سیاست سوریه ایالات متحده امریکا جدا از اسرایل نبوده است. زیرا با وجود اینکه ایالات متحده امریکا تهدید داعش را از میان برداشته است، به  دادن هرگونه سلاح های قوی ومدرن برای گروه های ترویستی پ ک ک/ پ ی د ادامه میدهد. وچنین افاده میگردد که با ارسال این سلاح ها محاصره اطراف ایران مورد هدف قرار دارد. آیا این همه کمکهای تسلیحاتی که تجزیه تورکیه را نیز مورد هدف قرار میدهد، و همه سرحدات شرقی تورکیه رادربرمیگیرد صرفا بیانگرمحاصره ایران بوده میتواند؟ و یا اینکه این دهلیز بزرگ تروریستی، به منظور رسیدن به هدف دراز مدت اسرائیل بوده است؟

آیا می توان از سیاست کشورهای عضو اتحادیه اروپا که با گذشت هر روز نفوذ گروههای راست گرای افراطی در آنها افزایش یافته و تنها دردش عدم پذیرش مهاجرین سوریه یی به کشورهای شان است، در قبال سوریه سخن راند. تا زمانیکه آمریکا از سیاست های با محوریت اسرائیل منصرف نشده و اتحادیه اروپا از وعده های درون خالی خود انصراف نورزیده و اقدام به برداشتن گام های ملموس نکند، متوقف ساختن حملات رژیم اسد با حمایت روسیه و ایران بیهوده خواهد بود. اتحادیه اروپا و آمریکا تا زمانیکه سوریه یی ها در سرزمین خود بمیرند و یا در تورکیه اقامت گزین شوند ، سوریه را بعنوان یک پرابلم مشاهده نمی کنند. سوریه صحنه یک پاکسازی قومی آشکار و در مقابل چشم جهانیان است. بافت جمعیتی کشور تغییر داده میشود. رژیم اسد و حامیان آن و گاهی کشورهای غربی شهرهایی را که میخواهند تصرف کنند، بعنوان لانه تروریستی معرفی کرده و آن شهرها را بمباران میکنند. در نتیجه این بمبارانها میلیونها تن ناگزیر به ترک این مناطق می شوند. آیا میتوان گفت که میلیونها تن همه و همه تروریست هستند؟ هدف در اینجا پاکسازی قومی و تغییر بافت دموگرافیک شهرهاست. اگر هدف مبارزه با سازمانهای تروریستی است، آیا تنها راه آن بدون تفکیک تروریستها و انسانهای معصوم نابود سازی تمامی شهرها به همراه ساکنین آن است؟ جنگ آلوده و وحشیانه در سوریه که خسارات آن را نه جنگجویان بلکه کشورهایی مانند تورکیه که بنام ارزشهای انسانی از وضعیت آن نگران است، بدوش میکشد، باید باید پایان یابد که گام های لازمه برای التیام بخشی به زخمهای ناشی ازوضعیت اسف بار در آن ، برداشته شود. نوزادانی که زیر بمب ها زنده زنده می سوزند، آیا چه گناهی دارند؟ آیا قلب هایمان تاب تحمل نوزادانی مانند آیلان را که برای فرار از بمبارانها در بحر غرق شد، دارد ؟ در طول تاریخ با حکام و انسانهای ظالم و بی رحمی بیشماری مواجه شدیم. که استالین، پل پت، هیتلر، موسولینی، دراکولا و صلیبیون صرفا  چند نمونه از آنها هستند. ولی هیچ ظلم و ستمی در تاریخ ماندگار نشده و دیر یا زود ظالمان و ستمکاران از صحنه تاریخ پاک شده و پیروزی از آن مظلموین شده است. امروزه میبینیم که همه چهره ظالمان تاریخی را بخوبی شناخته و از آنها با نفرت و انزجار یاد میکنند. اوباش و اراذل هرگز نخواهند توانست بر جهان حکمفرما شوند.

ارزیابی های پروفسور قدرت بلبل رئیس دانشکده علوم سیاسی دانشگاه ییلدیریم بایزید تورکیه را در اینمورد به سمع شما رسانیدیم:

Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi Dekanı Prof. Dr. Kudret BÜLBÜL