Nogayşa 130: İymandan kelgen tınşlıq (4)

İymandan bizge kelgen 

Tınışlıqtan qabar bergen

Keñ maneli sözlerdiñ 

Törtünşisi nav bolgan:  

Lehü’l-mülk...

Yani mülktiñ baresi,

Rahman Allah’tıñ bolgan.

Sosı aqıyqat betten

İnsan onun em mülki,  

Em mülkinde islegen   

Yaratqanı qul bolgan...

Sol kelime şipalı    

Bîr müjdedi bizge berip,  

Nav manedi em aytqan:

Ey insan sen özindi,  

Özine iyye sanma!    

Nege desen sen özindi,

İdare etalmassın!     

Sosı yük avırdır;     

Bîr basına özindi,

Mapaza etalmassın...  

Belalardan saqınıp   

Kerek bolgan zatlardı,

Ornına akelamassın...

Madem aqıyqat sonday,    

Beyhuda mungınlıqqa

Tüseberip qaygılanma;  

Sosı mülk basqasınıñ   

Bolganını em mıtpa.

Mülk iyyesi köp küşli,    

Tagı maramatlı bolgan...

Nav sebepten endi sen,  

Mülktiñ üşün iyyesi,  

Quday’ga berkip tayan!

Basına kelgen barı,       

Onıñ rahmetinden kelgen...

Aşe acıganı soñsız    

Maramatlı so Rab’tıñ  

Etkenini şuşlama...

Qaygılangandı tasla!        

Özindiñ keypine qara!

Muñunlıqtı at üstünden,      

Şatlık tappaga qara!

So mübarek kelime, 

Nav manelerdi tagı   

Bizlerge em aytqan:

Senin işten işke süyüp      

Baylanganın nav dünya,

Em perişan bolganından   

Qaygılanıp tüzeltalmay

Muñayganın ol käinat, 

Bîr maramatlı Kadir’diñ 

İyyeliginde bolgan...

Mülkti iyyege teslim et!   

Islap turma, qoldı tart!

Dertlenip turayagına,        

Teslim bol, şatlık tap!

Nege desen Quday’ımız, 

Hakim em Rahim bolgan...

Etken isi işine,     

Bîr köp gayalar salgan...

Är etkeni ne bolsa,

Neşe paydalar bolgan...    

Kim bolsa, ne bolsa,

Sosınlardıñ baresine      

Är dayim acıp turgan...

Mülktiñ iyyesi Kuday      

Mülkinde ne tilese

Onı etiyek küşi bolgan... 

Nedi tilegen bolsa, 

Onı yasap yaratpaga

Bîrevden ızın almay;

Äş bîrevge soramay  

Etkeninde selbes bolgan..

Eger dahşet algan bolsan, 

Üyken alim, ullı insan

Valiy İbrahim Hakkı’day  

“Mevla körsek ne etiyek, 

Ne eterse yahşı etiyek.” 

Dep! işlerine kirmey 

Terezelerden seyret!  

İymandan bizge kelgen 

Tınışlıqtan qabar bergen

Köp maneli sözlerdiñ 

Besinşisi nav bolgan:  

“Lehül hamd”

Yani hamd em sena,    

Minnet em maqtav   

Yalgız Allah’qa bolgan;

Tagı em tiyisli bolgan...

Sav nimetler baresi,

Sosı Hak Rab’tıñ bolup

Onın qaznasından şıqqan. 

Qaznası tagı em,    

Tavsilmegen, dayim bolgan... 

Mine nav kelime,

Bılayına müjde berip 

Nav manelerdi em aytqan:

Ey insan! Nimetler,

Qolından şıgıp ketse   

Qaygı etip dertlenme!

Nege desen rahmettiñ  

Qaznası tavsilmiyek.

Nazzetlerdiñ ötkenini,

Esine em akelme!   

Oylayberip, qaygıman   

Muñayıp qışqırma!

Nav sebepten ol nimet,        

Meyvası bîr soñsız

Rahmettiñ meyvası bolgan...    

Terek artta qalganga,

Meyvalar tavsilse de    

Ornına keliyekler bar!

Tagı em eslesen sen,

Nimet nazzati işinde,

Ol nazzetten yüz darece

Taga artıq nazzat bar: 

Bîr rahmettin saga    

Yöneyip kelgenini,

Şükür etip oylasan,

So nimettiñ nazzati    

Birden birge köbeyip

Neşe darecelerge şıgar...

Qaytip boladı desen,

Bîr şanlı patşadıñ    

Ediyası almadıñ

Nazzeti işinde,

Yüz belki miñ almadıñ    

Nazzatinden ziyada,

Üşünley bîr nazzet  

So patşadıñ saga taban    

Qaravışında tabılgan...

So qaravdıñ nazzeti,

Almadıñ nazzetinden  

Qatın qatın artıq bolgan.

Aynı sonday lehül hamd 

Söziminen etkenin,

Hamd em şükürmen  

Sosı nimetlerdi saga      

Bergen Rab’tı tanıganga,

Nimet bolganın oylaganga;     

Yani onıñ rahmetiniñ

Em acıganın saga  

So nimetpen kelgenini,

Em davamlı bolganını

Bilip sen inanganga;  

So nimetten miñ darece  

Artıq bolgan, manevi

Bîr nazzettiñ esigi,  

Nav iymanman aşılgan...

Savlıqpan qalıñız!

Dr. Yusuf ALTINIŞIK

E-mail: altinisikyusuf@gmail.com